Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko oceniam wywiady-rzeki jako książki wybitne, ale „Seksmisja i moje misje” na pewno zasługuje na tak wysoką ocenę. Olgierd Łukaszewicz w długiej rozmowie z Tomaszem Miłkowskim opowiada z niezwykłą pasją o swej aktorskiej karierze, nie pomijając mistrzów, kolegów po fachu i bliskich, którzy niejednokrotnie byli (i wciąż są) dla niego duchowym wsparciem oraz inspiracją. Mamy okazję poznać dzieciństwo artysty, jego brata-bliźniaka, który jest reżyserem i operatorem filmowym oraz pierwsze kroki stawiane najpierw na domowej, potem szkolnej i wreszcie zawodowej scenie. Pan Łukaszewicz ze swadą opowiada, jak przygotowywał się do najważniejszych ról, z których pamięta go większość Polaków, jak bardzo przeżywał swój filmowy debiut i jak godził pracę przed kamerą oraz na deskach teatrów. Sporo jest w tych opowieściach anegdot, jednak nie ma w nich taniej sensacji spod znaku prymitywnych tabloidów. Jeśli ktoś liczy na nie, to srodze się zawiedzie, gdyż bohater książki odznacza się wysoką kulturą osobistą, stroni od plotek, jest mężczyzną z klasą i wyczuciem. Najbardziej ujęło mnie w tej książce ogromne zaangażowanie Olgierda Łukaszewicza we wszystko, co robi. Gdy czyta się fragmenty poświęcone przygotowywaniu się do poszczególnych ról, odnosi się wrażenie, że dla tego człowieka to rodzaj misterium, całkowitego oddania się sztuce i misji, jaką jest dla niego aktorstwo. To ostatnie, niestety, odchodzi do lamusa i należy współcześnie do rzadkości, więc z tym większą przyjemnością czyta się o wielkiej zawodowej pasji kogoś, kogo z czystym sumieniem można nazwać prawdziwą gwiazdą filmu i teatru. Aktor w swoich wynurzeniach najczęściej jest skupiony i poważny, zwłaszcza gdy opowiada o wybitnych kreacjach w takich filmach jak: „Brzezina”, „Sól ziemi czarnej”, „Perła w koronie”, „Wierna rzeka”, „Wesele” czy „Generał Nil”. Jest tu jednak i miejsce na poczucie humoru, które pojawia się w kontekście słynnej roli Albercika w „Seksmisji”. Ten stonowany, inteligentny dowcip towarzyszy wielu wspomnieniom, wywołując u czytelnika uśmiech i szacunek dla człowieka, który potrafi żartować w sposób kulturalny, wysublimowany i wyważony. Tomasz Miłkowski nie pyta swojego rozmówcy jedynie o pracę aktorską. Dużo miejsca poświęca społecznikowskiemu zacięciu Olgierda Łukaszewicza i pełnieniu przez niego funkcji prezesa Związku Artystów Scen Polskich. Bez względu na poruszaną tematykę, śledzi się tę długą rozmowę z niesłabnącym zainteresowaniem. Całość ubarwiają liczne zdjęcia z filmowych i teatralnych planów, artystycznych i społecznych inicjatyw oraz z domowego zacisza. Polecam tę książkę nie tylko fanom Olgierda Łukaszewicza i miłośnikom filmu. Każdy może znaleźć w niej coś ciekawego, gdyż jej bohater ma do powiedzenia wiele ciekawego na różne tematy. Dla mnie czytanie tego wywiadu-rzeki było duchową ucztą – i pod względem treści, i formy, i języka. ______________________________________ Recenzja ukazała się również na portalu kulturaonline.pl