Joanna Pawłowska

Na wstępie kilka słów o autorce: absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Szczecińskim oraz studiów podyplomowych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu – „Dramat, teatr, film XX wieku”. Wybrane kierunki, rozwój kariery zawodowej, a także spełnienie najskrytszych marzeń doprowadziły do zrealizowania bardzo odważnego zadania, mianowicie powstania tej wyjątkowej książki. Mało tego, że wyjątkowej, to uważam, że bardzo użytecznej na dzisiejsze i przyszłe czasy. Ta romantyczna epopeja narodowa, została napisana przez Adama Mickiewicza w stylu sięgającym antyku, znajdując wzorce w samym Homerze. Uwadze Czytelnika nie mogą przecież umknąć obszerne homeryckie opisy i rozbudowane porównania, będące nie raz i nie dwa powodem do wzruszeń naszego serca i duszy. Oczywiście forma eposu ewaluowała i to zarówno pod względem budowy poematu, języka tudzież stylu wypowiedzi narratora wszystkowiedzącego. Najbardziej znamienna część epopei, którą stanowi inwokacja, zachowała klasyczny styl, a nasz wieszcz narodowy opracował ją w duchu przełomowego dla Polski momentu dziejów, zmieniającego się ustroju społecznego i odchodzącego już w zapomnienie świata szlacheckiego. Utwór stanowi w pewnym sensie panoramę życia narodu w wyjątkowym momencie dziejowym, kiedy to rozstrzygają się jego losy, a w strukturze społecznej dochodzi do ogromnych przemian. Poemat jest jednym z symboli polskiej niezłomnej odwagi i wielkiego bohaterstwa narodowego. To polska epopeja narodowa, która w programie szkolnym była, jest i będzie. Nikt z nas Polaków, nie potrafi sobie wyobrazić życia bez tej pozycji literackiej. To symbol Polaków, to symbol naszej Ojczyzny, to godło naszej polskiej literatury. Ale z ręką na sercu, kto wtedy, w wieku lat 12 a może 15 rozumiał to dzieło? Kto z nas umiał dostrzec jego piękno, jego sens ukryty w głębokim umiłowaniu do Ojczyzny, którą Adam Mickiewicz utracił? Któż umiał dostrzec wielkie cierpienie autora i jego tęsknoty, którymi usłane było jego całe życie? Kto w tym trzynastozgłoskowcu, charakteryzującym się regularną budową oraz wierszowaną formą, dopatrzył się tego głębokiego sensu, jaki niepodważalnie Adam Mickiewicz pragnął przekazać pokoleniom Polaków ówcześnie żyjącym i przyszłym również? Proszę aby osoby, które wtedy już ten przekaz wychwyciły, nie poczuły się w tym momencie urażone lub dotknięte do żywego. Nie o to chodzi. Wam, tym światłym, wypada jedynie pogratulować i to tak szczerze i z całego serca. Tego, że już w tak młodym wieku umieliście myśleć o tych podniosłych i fundamentalnych dla naszego narodu sprawach. Sprawach ważnych wtedy i sprawach ważnych również i współcześnie. A dla tych, którzy tego właśnie nie wychwycili, którzy nad epopeją narodową spędzili wiele dni, a może i nocy, nie mogąc ni w ząb z tego nic zrozumieć, i doszukując się ( na próżno ) jakiegoś głębszego sensu, książka Joanny Pawłowskiej będzie idealną pozycją, aby przeczytać epopeję narodową na nowo. Aby do niej powrócić i porównać wersję oryginalną z wersją Pani Pawłowskiej ułatwiającej zrozumienie poematu przez nastolatków; przez zdygitalizowaną młodzież XXI wieku, która nawet nie rozumie wielu pojęć naszej epopei narodowej, a problemy tamtych czasów uważać będzie za marginalne i zbyteczne w naszym dzisiejszym dostatnim życiu. Może niektórym wyda się to zbyt odważnym posunięciem, aby na nowo pisać polską epopeję narodową naszego wybitnego wieszcza, którym niepodważalnie jest i zawsze będzie Adam Mickiewicz. Jednak moim skromnym zdaniem, każdego kto tak myśli, zachęcam do zapoznania się z wstępem do tej książki. Myślę, że każdy po przeczytaniu tych kilku słów wyjaśnienia zmieni zdanie i doceni wkład Pani Joanny Pawłowskiej w popularyzowanie głębszego poznania i zrozumienia naszej epopei narodowej pośród Polaków, pośród młodzieży, nie tylko w kraju, ale również i poza granicami Polski. Obecnie żyjemy w czasach wielkich przemian globalnych na całym świecie. Przeobrażeń, które w niejednym z nas wzbudzają niepokój, niezadowolenie, a nawet obawy o przyszłość. Czasy, w których nam przyszło żyć odznaczają się wielką dynamiką i rozwojem technologicznym, tak szybkim i gwałtownym, że człowiek już dawno przestał za nim nadążać. A jednak czasami warto się zatrzymać, spojrzeć wstecz i porównać sytuacje, które miały już miejsce w naszej historii, do wydarzeń z czasów obecnych. Przecież historia podobno kołem się toczy? Czyż nie tak? Przecież od wieków młodzi ludzie mieli i mają problem z właściwym zidentyfikowaniem obiektów swojego pożądania i miłości. Od wieków zastanawiamy się gdzie prawda ukryta jest, a gdzie fantazja? A mądrości narodowe, wartości patriotyczne, dwa obozy w kraju: lewica i prawica; neutralne rozstrzyganie sporów, naleciałości, mody, obyczaje, religie i przywileje; tak to tylko część zjawisk, o których pisał już wtedy Adam Mickiewicz. W naszej polskiej historii są wydarzenia oraz symbole, o których nigdy żaden Polak zapomnieć nie powinien, o których pisze poeta. Do takich z pewnością zaliczymy: - historia polskich rodów, polskich królów między innymi dynastia Jagiellonów i Czartoryskich - historia Jana III Sobieskiego - sytuacja w Europie i w Polsce przed rozbiorami - rozbiory Polski - powstanie Mazurka Dąbrowskiego – NARODOWEGO HYMNU POLSKI - historia Klasztoru w Częstochowie i Czarnej Madonny ( znanej na całym świecie ) - Konfederacja Barska - symbolika Konfederatki dla Polaków - Powstanie Wileńskie - Powstanie Listopadowe Z całego ponadczasowego dzieła czerpiemy mądrości życiowe oparte na prawdziwych i głęboko w nas zakorzenionych wartościach narodowych. Każdy Polak, jako symbol swojej polskości i swojej przynależności powinien mieć na półce „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza; a dla tych którzy chcieliby własną kolekcję poszerzyć o bardzo ciekawe i nietuzinkowe wydanie mogę jedynie polecić opracowanie pt. „Pan Tadeusz w XXI wieku ” Joanny Pawłowskiej. Książka ta, z pewnością wzbogaci postrzeganie i zrozumienie najważniejszej lektury w życiu każdej Polki i każdego Polaka, bez względu na wiek. Wydawnictwu Novae Res dziękuję za udostępnienie egzemplarza do recenzji :)