Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jest jednak w „Codzienności…” coś wyjątkowego. Po pierwsze osoba samej autorki i sposób w jaki przedstawia dramat tamtych czasów. Teresa Sułowska-Bojarska w momencie wybuchu powstania miała 21 lat. Pełnoletniość osiąga się w wieku 18 lat, ale jak jest z tą dojrzałością? Na własnym przykładzie wiem, że potrzeba na nią czasu, ale ludzie, których dotknęło piekło II Wojny Światowej jego nie mieli. W opowieści „Klamerki”, bo taki pseudonim miała w podziemiu, zachowany został brak dystansu do opisywanego świata. Ten sposób narracji uderza w nas mocno, ale dzięki temu nadaje lekturze wyjątkowości. W czym ta niezwykłość się najbardziej ujawnia? Przede wszystkim w ludziach i ich historiach. Sułowska-Bojarska dużo czasu poświęca swoim kolegom i koleżankom z oddziału, poznajemy ich historię aż do śmierci, bo autorka w każdym przypadku zaznacza, czy komuś udało się przeżyć wojnę, czy poległ. A jeśli już, to dokładnie wskazuje, kiedy i gdzie. Na początku odebrałem to jako drobiazgowość, ale teraz uważam, że to wyraz największego szacunku dla walczących. Najważniejsze jest jednak to, że „Klamerka” mocno skupia się na nastrojach warszawiaków. Mam w pamięci słynną scenę z przywołanego już „Kinderszenen”, kiedy po zdobyciu pojazdu opancerzonego Polacy wiwatowali, by rozpaczać tuż po jego wybuchu. W „Codzienności…” mamy wręcz kalendarzowy zapis nastrojów społecznych. Od wielkiej euforii aż po potępienie i stygmatyzowanie walczących". Na całość zapraszam tutaj http://przeczytane.net/codziennosc-sierpiem-wrzesien/