Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka mieniąca się podręcznikiem fitnessu duszy pełna jest pseudonaukowego bełkotu: o energii kosmicznej, energetyzowaniu potraw i innych tego typu rewelacji. Są to jakieś kosmiczne bzdury, których nie można i nie trzeba traktować poważnie. Autorka mieni się specjalistką od fitnessu duszy, ale nie podaje żadnych informacji o sobie, najprawdopodobniej nie ma odpowiednich kwalifikacji. Zdecydowanie nie polecam. Wydawnictwo reklamuje panią Maciejko jako jedyną trenerkę fitnessu duszy w kraju. 'Fitness duszy', to brzmi nośnie marketingowo, ale psychoterapeuci i psychiatrzy to pies? Mówiąc poważnie, dziedzina to delikatna i wymaga z pewnością dobrych kwalifikacji. Ciekawiło mnie jakie podstawy ma pani Maciejko dla swojej trenerki. Trudno coś znaleźć w internecie ale na stronie internetowej rtf.pl wyczytałem, że (prawdopodobnie) jest specjalistką ds. redakcji oraz instruktorką fitness, biegania i tańca. Wow! Rzeczywiście, wybitne kwalifikacje do prowadzenia poradnictwa z fitnessu duszy... Książka stanowi chaotyczną mieszankę banalnych porad takich jak: dobrze jest dużo spacerować i dziwnych stwierdzeń typu: „Należy jednak sobie uświadomić, że oprócz ciała fizycznego, złożonego z materii, istnieje również twór zbudowany z niewidzialnej, ale odczuwalnej, swoistej energii, który został przeze mnie nazwany Duchowym Sobowtórem”. Następnie autorka wyjaśnia czym jest „energia, tak niezbędna naszemu Duchowemu Sobowtórowi. Nazywana jest ona energią subtelną/kosmiczną/metafizyczną. To rodzaj energii, która mimo że jest niewidzialna i że jej istnienie nie zostało potwierdzone, składa się na wszystko, co istnieje we wszechświecie”. I dalej „Energia człowieka płynie i przechodzi przez wiele ścian. Jedna wiązka skupionej energii wewnętrznej jest w stanie dotrzeć do drugiej osoby oddalonej o tysiące mil, a nawet do samego centrum wszechświata”. Jeszcze mamy porady jak energetyzować potrawy i inne tego typu rewelacje. Niestety, jest to czysty pseudonaukowy bełkot, który by można zostawić bez komentarza. Ale gdy autorka twierdzi, że „Lecząc depresję, leczymy także duszę, a ten podręcznik może być jednym z lekarstw na tę i inne choroby duszy” to zaczyna być mniej ciekawie. Ktoś przecież może ten bełkot potraktować poważnie... Nie wiemy czy swoje zalecenia autorka stosuje w pracy z klientami, czy tylko na sobie. Nie ma książka żadnych odnośników, żadnej bibliografii, zawieszona jest w próżni, co przy tego typu poradnikach wygląda bardzo niepoważnie i w zasadzie je dyskwalifikuje. Niestety, obecnie pisać każdy może, a wydawać też, jak ma pieniądze. I pojawiają się rzeczy naprawdę na różnym, różnistym poziomie, ważne jest zatem żeby rozumny czytelnik odróżniał ziarno od plew, czego wszystkim czytającym gorąco życzę. Nie polecam.