Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli ktoś szuka w tej książce wartkiej i zapierającej dech w piersiach nieustannej akcji w przestworzach, rozczaruje się. Witold Łanowski był człowiekiem, który na skutek bezpardonowego wyrażania opinii o popełniających błędy przełożonych więcej przebywał na ziemi niż w powietrzu. Zaczęło się już w Polsce przed wojną, gdy w lotnictwie do władzy doszli oficerowie wywodzący się z wojsk lądowych, głównie kawalerii, którzy według Łanowskiego stali na poziomie taktyki walk powietrznych rodem z Wielkiej Wojny. Podobnie było we Francji, gdzie stając w obronie podoficerów i podchorążych, naraził się dowództwu PSP. W Anglii przesiedział całą bitwę o Anglię, wiosną 1941 r. skierowano go do Szkoły Obserwatorów Lotniczych. Dopiero później stał się pilotem 308 i kolejnych dywizjonów. Łatka jednak przyczepiła się do niego na stałe, mimo wielkiego doświadczenia nie doczekał się dowodzenia żadnym z polskich dywizjonów. Wraz z kilkoma polskimi pilotami przeniósł się do USAAF, gdzie odniósł najwięcej zwycięstw. Ale jego kariera nadal nie była usłana różami. Mimo tego, że był powszechnie lubiany, formalności i papierkologia czasu wojny nie różniła się pewnie za dużo od obecnej Unijnej ;) Mimo wielu lotów, po zakończeniu wojny odrzucono jego podanie o przyjęcie do USAAF. Mało tego, nie chciano mu wypłacić żołdu. Książka jest wspaniałym źródłem co do codziennego życia pilotów PSP na Zachodzie. Cykl dziennych dyżurów, urlopy, rozrywki, współpraca z innymi dywizjonami... A sam Łanowski? Nie dziwię się, że zachowaniem niektórych swoich przełożonych, zarówno Polaków jak i Amerykanów jest bardzo rozgoryczony. Polacy mieli znakomitego pilota, którego nie chcieli wykorzystać, bo miał czelność się "stawiać". Cóż, z prądem tylko śnięte ryby płyną...