Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka skupiła się bardzo mocno na przeszłości i chyba te flashbacki przesłoniły całą teraźniejszość. Wydaje się, że oboje Mia i Nick zamrozili się w przeszłości i nie zrobili kroku ku teraźniejszości, a tym bardziej przyszłości. Przez 10 lat przeżywają swoje rozstanie, a właściwie odejście, bo nie padły słowa o końcu związku czy tym bardziej miłości. Nick, na którym ciążyły obowiązki rodzicielskie po śmierci rodziców, był wręcz skupiony na ochronie swoje siostry, nie zauważał potrzeb braci, co mi się nie podobało. Mia fajnie weszła w tą rodzinę, stając się jej dużą częścią. Jednakże nadal byli młodzi, a świat stał otworem. Porwanie Hannah zmieniło oboje, a oni zamiast walczyć z demonami, stanęli w miejscu. Zwłaszcza Nick zamknął się w swoim bólu i nie dopuszczał nikogo do siebie. Mia chociaż starała się, nie znalazła drzwi do jego wnętrza. Było mi jej ogromnie żal. I nie dziwię się, że postanowiła odejść, chociaż jak się okazało sama żyła w bańce dawnej miłości. Ponowne spotkanie nie tyle odrodziło dawne uczucie, co tylko je ożywiło, bo ciągle tam było. Tym razem to Mia była ostrożniejsza, zwłaszcza po swojej stracie adoptowanej córeczki. Ich serca nie były złamane, tylko bardzo poturbowane. Ale znając Nicka wiedziałam, że tak uparty człowiek jak on zrobi wszystko by tym razem nie schrzanić. 😊 Nick oddając Hannah Stehenowi mógł przenieść odpowiedzialność za siostrę na jej męża i w końcu poszukać własnego szczęścia z Mią. Pojechał za nią, zamknąć bolesny rozdział dla niej i razem w końcu potrafili zaufać sobie w 100%.