Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2020
2020
„Sprawy miejskie”. Dyskurs miejski w Królestwie Polskim 1905–1915. Wybór tekstów
0 czytelników 0 opinii
2020
2016
Co każda matka swojej dorastającej córce powiedzieć powinna Izabela Moszczeńska 
Pozycja dość ciekawa z punktu widzenia historii obyczajów i idei, pokazująca, w jakie dogmaty dobrego wychowania dziewcząt wierzyła w początkach XX wieku postępowa, feministyczna inteligencja. Podając swej córce wachlarz złotych recept na szczęście i szczątkowych wiadomości biologicznych, Moszczeńska wymienia także rozmaite przesądy i relikty "złego" (w domyśle: gorsetowo-salonowego) wychowania, dając czytelnikowi wyobrażenie o stanie faktycznym ówczesnej edukacji dzieci i ich przygotowania do małżeństwa w większości rodzin. Te fragmenty czytałam z prawdziwym zainteresowaniem i przyjemnością, ponieważ - niestety - większość życiowych mądrości, które można by z lektury wyciągnąć, jest albo mocno przebrzmiała, albo stronniczo podana, albo stanowi zbiór oczywistych oczywistości. Nie przemija za to aktualność poniższego, zresztą cudownego fragmentu (pisownia oryginalna):
"Żona próżna, leniwa, strojnisia, rozrzutna i niedbała, z egoistycznem zadowoleniem trwoniąca zarobek męża, który na niego kosztem sił i zdrowia pracuje; mąż lekkomyślny, sybaryta, lub hulaka, trwoniący po za domem grosz, dla wyżywienia dzieci niezbędny, muszą sobie wzajemnie zakwaszać życie, i żyć w piekiełku domowem, którego stałym gościem jest komornik".
Skany oryginału z 1904 roku można pobrać ze strony fundacji Polona: https://polona.pl/item/23678358/4/
Reformy w wychowaniu moralnym Izabela Moszczeńska 
„Reformy w wychowaniu moralnym” to krótki odczyt Izabeli Moszczeńskiej-Rzepackiej na temat wychowywania dzieci, który zaskakuje iście korczakowskim podejściem do tej ważnej kwestii, przy czym autorka kładzie głównie nacisk na różnice w podejściu rodziców do wychowania dziewczynek i chłopców. Moszczeńska-Rzepacka piętnuje podwójną moralność i zakłamanie, w jakim wzrastają dzieci. Pokazuje, że takie podejście rzutuje na całe życie i może być przyczyną wielu nieszczęść. Apeluje o bardziej koedukacyjne podejście do wychowania młodych ludzi, a także o to, by rodzice nie zrzucali całego obowiązku wychowawczego na szkoły. Według autorki to rodzice swoim przykładem od najmłodszych lat powinni kształtować charaktery swych latorośli.
Choć publikacja pochodzi z 1903 roku, to uważam, że i współcześni rodzice mogliby znaleźć kilka interesujących uwag do przemyśleń. A już z pewnością z tym odczytem powinni się zapoznać zwolennicy „ugruntowanych cnót niewieścich”, bo opisywana przez autorkę patologia jest chyba ich pobożnym życzeniem. Swoją drogą, niezwykle interesujący jest fakt, że „ugruntowane cnoty niewieście” tak bardzo zawsze sprzyjały „ugruntowanym niecnotom męskim”.
