Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza strona utwierdziła mnie w przekonaniu, że książka mi się spodoba. Możliwe jednak, że ten wstępny zachwyt postawił poprzeczkę zbyt wysoko, a może po prostu później zacząłem dostrzegać mankamenty. Autor niewątpliwie pisze w sposób interesujący, chwilami dynamiczny, wyczuwa się dogłębną znajomość tematu popartą wnikliwymi badaniami. Z drugiej strony Geoffrey Wawro wydaje się być osobą skłonną do nadmiernie krytycznych opinii i nie stroni od subiektywnych uwag i spostrzeżeń. Jest to manierą charakterystyczną dla publikacji z lat 90-ych i dziś może niektórych razić, ale mnie akurat nie przeszkadza. Natomiast jednoznacznie negatywnie odbieram mapy. Jest ich sporo, ale są niezbyt czytelne, przez to niewiele wnoszą i wykonano je w topornej technice graficznej pierwszych komputerów. Najbardziej przeszkadzało mi natomiast coś innego - autor pisze książkę jakby dla znawców tematu, nie troszcząc się, świadomie lub nie, o laików. Nie jestem w stanie rozróżnić nazwisk generałów austriackich, pruskich, bawarskich czy saskich, stąd gdy czytam, o dywizji Webera lub Schulza, to niewiele mi to mówi. Nie wiem, która strona atakuje, która wygrywa, która popełnia błędy. I tak jest niestety często. Jeżeli na to nałożymy potknięcia korektorskie, to okaże się, że treść wymaga ogromnej uwagi i częstego zaglądania wstecz, by przyswoić przebieg zdarzeń. To znaczący minus. Książkę polecam, ale z uwagami.