Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powściągliwe, zwięzłe i z nielicznymi wyjątkami bardzo krótkie wiersze z tego tomiku przypominają mi światełka rozsiane w ciemnościach. Oświetlają pewne ważne punkty, lecz obszar, którego nie obejmują, jest nieskończenie większy – i niedostępny. Autorka zdecydowała się ujawnić pewne szczegóły: wszystkie moje myśli okulały (…) jedne ślepe inne głuche kolejne czują tylko dotyk – ale nie mają skóry więc nawet wiatr spokojnych słów pali je żywym płomieniem – bardzo obrazowe, a jednocześnie pozwalające działać wyobraźni czytelnika. Wydaje się, że każdy wiersz pierwotnie był całym eonem i oceanem uczuć, które musiały następnie zostać przefiltrowane przez wiele warstw umysłu, by ostateczny efekt składał się z pojedynczych cząsteczek poezji. Poezji opisującej bezsenność, lęk, ból, poezji informującej: krucha biała tabletka z podziałką na cztery – by obłędny śmiech i histeryczny płacz nie przegryzły się na zewnątrz niech dławią niech rozsadzają głowę niech ściskają serce ale niewidzialne dla innych Właśnie: informującej. To nie jest lament ani skarga; raczej gest swoistej bezradności: napisanie o tym, co się dzieje, jest jedyną rzeczą, jaka pozwala choć przez ułamek sekundy, choć symbolicznie znaleźć się poza sobą. Powiedziałabym, że życie wykonuje na autorce operację bez znieczulenia, a ona odnotowuje każdy ruch skalpela, upływ krwi i zmiany natężenia bólu. niekiedy śni mi się że żyję to dziwny sen czuję w nim naprawdę czuję kocham nienawidzę boję się cieszę tęsknię i poznaję koniec tęsknoty czasem nawet czuję się bezpieczna a potem się budzę i nie istnieję aż do następnego snu Na koniec mam taką myśl, że większość ludzi, spotykając osobę, która cierpi w sposób oddany w tej poezji, reaguje lekceważeniem, udzielaniem dobrych rad lub – rzadziej – użalaniem się. Najtrudniej z takim człowiekiem po prostu być. Te wiersze dają okazję, żeby znaleźć się poza swoją bezpieczną strefą, przyjrzeć się ciemności, może nawet dotknąć – czubkiem palca, ale jednak dotknąć. Może napotkany później człowiek, któremu z oczu wyzierają „zielony diabelski ogień / i szara mgła” wyda się już nie tak obcy?