Najwybitniejszy teolog amerykański, kaznodzieja ewangelicki i filozof oświecenia, jeden z ważniejszych pastorów ruchu ewangelikalnego. Bronił idei kalwinizmu i jest ideowym spadkobiercą purytanizmu.
Przyszedł na świat w rodzinie pastora, w domu odebrał staranne wykształcenie, w wieku 13 lat przyjęto go na uniwersytet Yale (1716),po którego ukończeniu 2 lata studiował teologię w New Heaven. Po kilku latach został wykładowcą Yale, a w 1727 pastorem w Northampton, najbogatszej kongregacji w kolonii, początkowo jako pomocnik swego dziadka, a dwa lata później jako jego następca. W 1733 roku doszło w jego gminie do odrodzenia duchowego. Podczas kazań duchownego dochodziło do omdleń, napadów krzyku i konwulsji, co było przez niego tłumaczone jako fizyczne działanie Ducha Świętego. Wielu duchownych nie podzielało jego poglądów i w 1748 stracił również zaufanie gminy jako pastor, mimo to do 1751 był wciąż nauczycielem tamtejszej szkoły. Potem tułał się po świecie, m.in. chrystianizując Indian i pomagając im w kwestiach prawnych.
Bronił poglądu, że człowiek w kwestii zbawienia jest zdany na łaskę Boga, i nie może na nie "zapracować". Jego uczniowie zyskali miano pastorów nowo-kalwińskich.