Cytat dnia
W tej chorej walce z samą sobą, stanęłam po złej stronie. Zamiast przezwyciężać słabości – niszczę siebie, z wściekłą irytacją opluwam swoje...
Najnowsze artykuły
ArtykułyPrzygotuj się na nadchodzącą jesień. Najlepsze książkowe promocje września
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Akrobatki” Agi Antczak1
ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i otrzymaj książkę „Wszyscy zakochani nocą” Mieko Kawakami1
Artykuły„Miasteczko Salem” i „Pingwin” robią wrażenie. Adaptacja Stephena Kinga z szansami na Oscara
5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2021
2019
2019
2019
2018
2018
Borderline: Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii
325 czytelników 31 opinii
2018
Dwa słowa Anka Mrówczyńska 
Sięgnęłam po tę książkę, bo kilkukrotnie widziałam ją jako przykład powieści z wątkiem zaburzeń borderline. Podejrzewałam, że tytuł ten wymieniany jest ze względu na autobiograficzne książki autorki, ale naiwnie wierzyłam, że może udało jej się napisać też fikcyjną opowieść na podstawie swoich doświadczeń z tym właśnie zaburzeniem. Osobowość głównej bohaterki nie ma absolutnie nic wspólnego z osobami zdiagnozowani jako BPD, a takie porównanie jest wręcz obraźliwie dla wszystkich, którzy muszą się z tym mierzyć. Wielki napis na okładce sugerujący jakoby miałby być to thriller psychologiczny to kolejne wprowadzenie w błąd. Toż to nawet przy tym gatunku nie stało, umieściłabym je raczej między harlequinem, a wattpadem. Dramat.
PS Bardzo nie lubię pisać negatywnych opinii, bo wychodzę z założenia, że są gusta i guściki, a to co podoba się mnie, niekoniecznie musi spodobać się komuś innemu... ale serio, wkurzyła mnie ta książka. To tak, jakbym zamówiła szpilki na urodziny swojej przyjaciółki, a w paczce przyszły mi co prawda szpilki, ale krawieckie.
Samobójstwo na raty Anka Mrówczyńska 
Wewnętrzny świat osoby, która nie chce być szczęśliwa i która skupia się niemal wyłącznie na sobie – na swoim cierpieniu, bólu, smutku, lęku. Wciąż „ja”, ”ja” i „ja” – ja biedna, ja skrzywdzona, ja cierpiąca, zróbcie coś, bym nie cierpiała. Jak? Ja tego nie wiem, nic nie wiem, nie wiem, czego chcę, ale źle mi, och, ja mi źle. O tak, będę pielęgnować swoją udrękę, nadając jej artystyczną, poetycką, wzniosłą otoczkę, a wy bądźcie widownią i częstujcie się moim bólem. Z jakiegoś powodu pochłonęłam całą serię „Młodego boga z pętlą na szyi”, choć ta ostatnia część wymęczyła mnie najbardziej. Ten Mrówek to musi być masochista. Do pewnego stopnia rozumiem większość opisanych w książce stanów, lecz jednocześnie nie rozumiem, jak można nie pojąć przez tyle lat życia, że takie szczegółowe, dogłębne wczuwanie się w to wszystko, obsesyjnie to opisując i świadomie na okrągło analizując, zamiast się częściej zajmować czymś konkretnym, nakręca tylko tę bolesną, bezsensowną karuzelę udręki. A nie, zaraz – Pani Mrówka przecież chce ją nakręcać i nie chce szczęścia. Bo przecież szczęście nie jest w ogóle poetyckie, jest zbyt przyziemne, zbyt banalne, zbyt mało złożone. A przecież ona nie chce być taka przyziemna, banalna i prosta.
