Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku waham się między 7 a 8, ze względu na styl. Jest to raczej sucha relacja, ale czym innym ma być? Jako pamiętnik powinna zawierać przecież całą prawdę. Choć sama na miejscu autorki napisałabym swoje przeżycia bardziej literacko, wiem, że książka spełnia swoje zadanie. Trudno jest pisać literacko w takim stanie, nad czym sama autorka ubolewa. Zmieniam więc jednak ocenę na 8. Jest mocna, brutalnie pokazuje, jak wygląda codzienne zmaganie się z zaburzeniem, walka o to, by żyć - z samym sobą. Wielokrotnie opis tych przeżyć był wręcz dla mnie bolesny, przez co musiałam przerywać czytanie. Pamiętam, jak sama kiedyś podejrzewałam u siebie borderline. Wiem już, że na pewno nigdy nawet się do niego nie zbliżyłam. Ta książka otwiera oczy na to, jak wygląda od środka zmaganie się z tym zaburzeniem. Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie też obraz szpitala psychiatrycznego. Tym bardziej, że jest to relacja prawdziwa. Gdy sama najbardziej potrzebowałam pomocy, internet nastraszył mnie wizjami szpitali niczym z horrorów, z których pacjenci wychodzili jeszcze bardziej straumatyzowani, niż przed. Niestety nadal zdarzają się takie szpitale, i to zbyt często, niż powinny. Jednak wszystko zależy od pracujących tam ludzi. Autorka natrafiła na wspaniałą ekipę. Widać ogromną troskę o pacjenta, przybliżone są procedury, a im bardziej wgłębiałam się w lekturę, tym bardziej przekonywałam się, że oddział psychiatryczny jest takim samym oddziałem jak każdy inny. Z innych oddziałów ludzie tak samo wychodzą na spacery, przepustki, kilkugodzinne, byle na noc stawić się w swojej sali - wszystko zależnie od aktualnego stanu zdrowia. Zamiast ścisłego nadzoru, była troska, empatia i dbanie o potrzeby pacjenta. Personel rzeczywiście reagował na zmiany samopoczucia, zamiast, jak w krążących wśród ludzi mitach, otumaniać lekami i zapinać w pasy. Pasów i izolatki nie było wcale, mimo naprawdę chwiejnego stanu autorki. Lekarz wcale nie pojawia się raz na ruski rok, a psycholog jest nieobecny - tutaj pani psycholog rysuje się dla mnie wręcz jako główna postać wspierająca autorkę podczas pobytu. Możliwe są odwiedziny najbliższych, i to codzienne - jeśli oczywiście stan na to pozwala, bo przy takich problemach wielu pacjentów ma listę osób, których za żadne skarby by nie ugościli, ani nawet by nie powiedzieli, że tu leżą - jak chociażby rodzice autorki. Można wnosić elektronikę, słuchawki (skonfiskowane jedynie na krótko, gdy autorka była w bardzo złym stanie),mieć własne jedzenie, a chorzy są dokarmiani przez najbliższych. Poranny obchód, mierzenie ciśnienia. Jak wszędzie. Nie ma w tym naprawdę nic takiego strasznego, chyba, że ktoś ma w ogóle szpitalną fobię. Uważam, że to bardzo ważna książka i każdy powinien ją przeczytać - po to, żeby wejść w głowę osoby z zaburzeniami, ale też po to, żeby przekonać się, jak naprawdę wygląda leczenie na oddziale psychiatrycznym. I że naprawdę nie różni się aż tak bardzo od pobytu na oddziale takiej kardiologii.