Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jaromir Nohavica trafił na mój radar po raz pierwszy dzięki kapitalnemu filmowi Petra Zelenki "Rok Diabła". Arystokrata folku, muzyk umiejący w kameralny sposób porywać tłumy, owiany dodatkowo dzięki Zelence pewną aurą tajemniczości. Jednym słowem samograj do stworzenia książki biograficznej. Niestety wyszło spore rozczarowanie. Już sama okładka budzi pewien niesmak. Brak na niej bowiem nazwiska autorki. Pojawia się za to logo wydawnictwa, które jest całkowicie niezgodne z nazwą oficyny na końcu książki. Tak czy owak, na oficjalnych stronach internetowych żadne z dwóch wymienionych wydawnictw do tej biografii się nie przyznaje. Istne kuriozum. Po zagłębieniu się w lekturze szybko można pojąć, dlaczego tak jest. Książka składa się bowiem w 99% z wypowiedzi samego Nohavicy, przedrukowanych jednak bezczelnie z przeróżnych, dostępnych źródeł, ewentualnie z opinii innych osób o nim. Twórcze wstawki samej Čermákovej ograniczają się więc jedynie do konstruowania krótkich łączników między cytowanymi wywiadami, tak aby tekst prezentował w miarę logiczną całość. W ten oto sposób biografia barda ma jednak nieznośnie schematyczny układ. Sam wybór cytowanych wypowiedzi jest ponadto momentami, delikatnie mówiąc, nie najszczęśliwszy, a toporny styl, zwyczajnie zniechęca do dalszej lektury. Całość ratuje nieco jedynie fakt, że Nohavica jest na tyle ciekawą postacią, że nie mamy tu do czynienia li tylko z ładnie opakowaną czytelniczą wydmuszką. Tym bardziej to jednak smutne, że doczekał się tak słabej biografii.