Jadwiga Bryczkowska

Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się wielkich rewelacji, liczyłam raczej na lekkie czytadło w sam raz za upalny dzień. Bardziej nie mogłam się pomylić. Sama historia mogłaby być nawet ciekawa, bo to taki Pan Samochodzik dla dorosłych, przygody czterdziestolatki. Wdowa z dwójką prawie-pełnoletnich dzieci dziedziczy niespodziewanie dworem w Bieszczadach. Na miejscu okazuje się, że biblioteka ukrywa w jednej ze ścian skrytkę ze skarbem zrabowanym w czasie wojny przez jakiegoś generała. Historia mogłaby być ciekawa, gdyby nie styl pisania autorki. Skrótowo: pomieszanie Joanny Chmielewskiej z Henrykiem Sienkiewiczem, plus powtykane tu i ówdzie słowa gwarowe (autorka pochodzi ze Śląska). Raził mnie staropolski zwyczaj umieszczania orzeczenia na końcu zdania, używany bardzo często. Jeszcze bardziej raziło mnie bezwstydne zrzynanie ze stylu Joanny Chmielewskiej, czasem całych zwrotów frazeologicznych. Do tego używane w nadmiarze, ogromnym NADMIARZE, metafory i porównania. Na niemal każdej stronie można się było natknąć na teksty w stylu "Jagoda w swoim rozpoznaniu zrobiła błąd jak sołtysowa stodoła" i temu podobne perły. Ponadto cały utwór jest najeżony negatywnymi emocjami i zwrotami. Bohaterowie na siebie krzyczą, wrzeszczą, wydają okrzyki, obrzucają się obelgami i wyzwiskami, nikt tam nie potrafi normalnie rozmawiać. Prym wiedzie główna bohaterka, na moje oko osoba niezrównoważona emocjonalnie. Nieustannie kłóci się ze wszystkimi, uważa za wszechwiedzącego omnibusa, nie dopuszcza myśli, że ktoś inny ma rację. najlepszą przyjaciółkę nazywa głupią zołzą, a własną córkę ryżą małpą i zakichaną smarkulą. Wypowiada się bardzo emocjonalnie, obelżywie, pogardliwie, mściwie (to są zwroty zaczerpnięte bezpośrednio z książki) i z poczuciem wyższości. Telefonistkę z poczty nazywa od razu babsztylem, nie znając nawet powodu jej telefonu, osoby bezdomne nazywa łajzami i barachłem. I tak przez całą książkę, możnaby długo wymieniać. Miejscami dziwaczne konstrukcje zdaniowe i nadmiar przymiotników oraz przysłówków przywodzi na myśl wypracowanie z polskiego napisane niewprawną ręką nastolatki, nie osoby na emeryturze. Nie wiem czy książka nie widziała korektora, czy też może korektor machnął ręką, bo trzebaby zmienić 3/4 treści by to "dzieło" nadawało się do czytania. Wisienką na torcie był tekst: "musimy być czyści i poza wszelkimi niskimi podejrzeniami, jak, nie przymierzając, Jurek Owsiak i jego Świąteczna Orkiestra". No boki zrywać proszę państwa, zwłaszcza biorąc pod uwagę wyroki sądu :) Podsumowując - zdecydowane i stanowcze NIE dla tej pani i jej książek.