Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyjątkowo długo zastawiałam się skąd ja znam nazwisko Autorki. I kiedy mnie olśniło, że sama z siebie się później śmiałam. Okazuje się, że nie tak dawno czytałam powieść „J@anna” właśnie spod pióra pani Opolskiej. Miło było wrócić do pióra, które mnie nie zawiodło. Mimo wstępnej nieświadomości oddałam się lekturze, która podobała mi się od pierwszych stron. Poznajemy młodą dziewczynę, Ari, studentkę krakowskiej ASP, która teoretycznie nic do szczęścia nie potrzebuje. Jednakże kiedy los się od niej odwraca okazuje się, że ma niezłe tarapaty. W dodatku na jej drodze pojawia się dwóch mężczyzn, którzy robią jej mętlik głowie. Co z tego wyniknie? Od dawna uważam, że jeśli pisarka / pisarz potrafią stworzyć bohatera, któremu chce się wydłubać oczy to zdecydowanie do głosu dochodzi talent. Nasza młoda panna była taką drzazgą (początkowo) w moim oku, że chwilami o mało nie wyrzucałam z siebie epitetów różnego kalibru w jej stronę. Ogromnie lubię kiedy powieść nie jest słodko – jednorożcowa. Nie mówię, że takie powieści są złe, bo w sumie nie mam nic przeciwko nim, ale jednak ta fabula zasługiwała na to, by nie być przesłodzoną. Dobrym zabiegiem jaki zastosowała pani Agnieszka było dorośnięcie głównej bohaterki - jej przemiana, stanie się samodzielną kobietą, która nie tylko jest przyssana do tatusiowego konta, tylko umie zadbać sama o siebie. Oczywiście nie brakło tutaj ważnych aspektów jak walka z depresją, rodzinna tragedia, czy mocne stanięcie na nogi. Sprawą, która chyba najbardziej mnie absorbowała tym razem, była kwestia artystyczna. Sporo moich znajomych uważa, że artyści niezależnie od rodzaju wykonywanych pr zez siebie prac to stan umysłu. I muszę przyznać, że ciekawa byłam jak pani Agnieszka poradzi sobie z tym. Mój ogromny pokłon, bo Autora doskonale się przygotowała do takiej tematyki. Zrobiło to na mnie wrażenie, bo wiadomo, że jak się coś traktuje po macoszemu to potem pozostaje żal. Tutaj pani Opolska nie zostawiła nic do życzenia i wykonała kawał dobrej roboty. Cieszę się bardzo, że mogłam ponownie „spotkać się” z pisarką. Nie zawiodła mnie, podarowała na tacy powieść, która nie ma może zawrotnej prędkości, ale przy której można rewelacyjnie wypocząć, a jesień za pasem, więc ta historia na pewno nadaje się na wieczór.