Julius Tuting

Trudno powiedzieć, aby była to książka o drzeworycie - jest to raczej książka o miejscu drzeworytu w kulturze Japonii, o miejscach, ludziach i zjawiskach, jakie portretowali artyści, wreszcie o społecznym kontekście drzeworytu i zmianach, jakie nastąpiły w Japonii po otwarciu na Zachód. To książka o tych bardziej i mniej rozpoznawalnych symbolach epok Edo i Meiji. I oczywiście są tu liczne reprodukcje: drzeworyty od najwcześniejszych przez najbardziej klasyczne, aż po egzotyczne obrazy Japonek w sukniach z krynolinami i Japończyków w surdutach, uwiecznionych w technice znanej bardziej z wizerunków kurtyzan i aktorów kabuki; rysunki fantastyczne, satyryczne i erotyczne, obrazujący szeroki przekrój tematów, jakie podejmowali artyści w swoich pracach. Wolałabym, żeby tekstów nie tłumaczył (najpewniej) germanista, albo żeby chociaż skonsultował je z japonistą, bo wkradło się kilka nieścisłości wynikających z błędnego tłumaczenia, ale merytorycznie wciąż jest to pozycja na zadowalającym poziomie. Do tego ze względu na stosunkowo niewielką ilość podobnych wydawnictw na rynku - podwójny rarytas.