Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bernard Alojzy Łubieński herbu Pomian, (ur. 9 grudnia 1846 w Guzowie, zm. 12 września 1933 w Warszawie) – redemptorysta, pisarz, kaznodzieja i misjonarz, Sługa Boży Kościoła katolickiego zwany apostołem Polski.
Był synem Tomasza Łubieńskiego Wenthwortha i Adelajdy Łempickiej, wnukiem Henryka, bratem Henryka, Zofii, Rogera, Marii, Zygmunta, Adama, Michała, Ireny, Celiny, Teresy i Tomasza. Dzieciństwo spędził w Sokulu, Szewnej, Warszawie i Petersburgu. 18 września 1858 r. rozpoczął naukę w kolegium św. Cuthberta w Ushaw (Anglia),gdzie otrzymał w 1862 tonsurę.Od 7 września 1864 przyjęty jako postulant do zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela w Clapham k. Londynu. Od 15 października 1864 rozpoczął w Bishop Eton (Anglia) nowicjat przyjmując habit redemptorysty i podejmując tam studia filozoficzne i teologiczne. Od 1 września 1869 w Witten w Holandii kontynuując studia teologiczne w tamtejszym międzynarodowym seminarium redemptorystów. W 1870 w Witten przyjął subdiakonat, diakonat oraz w Aachen (Akwizgranie) święcenia kapłańskie. We wrześniu 1871 wrócił do Anglii, do Clapham. W 1872 w Perth (Szkocja) na kursie przygotowania misjonarskiego, a także krótko w Irlandii z prowincjałem o. Robertem Astonem Coffinem. Od czerwca 1873 do 16 maja 1882 ponownie w Clapham, początkowo jako sekretarz prowincjała oraz kronikarz-archiwista prowincji angielskiej redemptorystów, następnie prokurator (ekonom) tej prowincji. W 1879 r. odbył podróż na tereny Polski na zaproszenie brata Rogera Łubieńskiego, badając możliwości fundacji redemptorystów w Polsce oraz biorąc udział w zjeździe rodzinnym w Babicy, koło Rzeszowa. Tam Bernard nawiązał kontakt z generałem Ojców Redemptorystów, a także z prowincją austriacką tego zakonu. W wyniku odbytych rozmów w 1881 prowincjał austriacki wykupił w Mościskach podominikański klasztor, który stał się polską placówką Redemptorystów. Dzięki temu Zakon Ojców Redemptorystów zaistniał w Mościskach od 1883. Po opuszczeniu Clapham w 1882 Łubieński przebywał w Rzymie, dwukrotnie podejmowany na audiencji u papieża Leona XIII, następnie w Wiedniu i Eggenburgu (Austria). W 1883 w Krakowie przygotowując się do pracy w Mościskach, gdzie rozpoczął pracę 23 czerwca 1883 r. obejmując jednocześnie obowiązki prefekta kościoła klasztornego św. Katarzyny. W styczniu 1885 Łubieński zachorował na grypę, po której dołączył się paraliż. Mimo intensywnego leczenia pozostał kaleką do końca życia. Mimo choroby kontynuował pracę jako kapłan, pisarz, ale przede wszystkim jako misjonarz, szerząc wszędzie kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W latach 1885-1886 napisał obszerną biografię biskupa R.A. Coffina. W 1886 współprowadził pierwszą misję na ziemiach polskich w Laszkach, w 1887 odbył samodzielnie misję w Borysławiu. W 1889 samodzielnie prowadził pierwszą misję w zaborze pruskim w Żegocinie. Działalność misyjną rozwinął także na Śląsku, w Poznaniu, na Pomorzu. Misje głosił także w Krzeszowie, Witkowicach i Myślenicach (1892),Bielanach koło Kęt, Pisarzowicach, Ślemieniu i Suchej Beskidzkiej (1895),w Mogile, w Bazylice Mariackiej w Krakowie i Wadowicach (1897). Wybudował też 2 kościoły w : Tuchowie (1893) w Krakowie (1903). W 1893 r. został mianowany konsultorem admonitorem w zarządzie domu zakonnego w Mościskach, a 1 listopada 1894 objął urząd rektora tego domu zakonnego redemptorystów i pełnił tę funkcję do 17 lipca 1903 roku. W tym czasie odbył liczne misje krajowe i zagraniczne, a także podróż do Rzymu, gdzie był przyjęty na kolejnej audiencji u Leona XIII. Ponadto uczestniczył w Synodzie Diecezji Przemyskiej. Podejmował też liczne inicjatywy w Mościskach, m.in. przyczynił się do otwarcia w Małego Seminarium, czyli juwenatu dla redemptorystów, nowicjatu dla braci laików redemptorystów, nowicjatu dla kleryków redemptorystów. Od 1 sierpnia 1903 przebywał w klasztorze redemptorystów w Krakowie, gdzie objął funcje konsultora admonitora przełożonego oraz ekonoma klasztoru. Jednocześnie nie ustawał w pracy misyjnej, będąc m.in. w Poznaniu, w Warszawie, na Litwie (Połąga). Od 25 marca 1905 roku w Warszawie, początkowo u swego brata ks. Zygmunta Łubieńskiego na Woli, następnie wraz ze współbraćmi przy kościele św. Zbawiciela, dając początek istnieniu hospicjum redemptorystów w tym mieście. Kontynuował liczne misje i rekolekcje, m.in. w Żyrardowie, Kielcach, Płocku (w ośrodku mariawityzmu),Peteresburgu, Lembargu (ówczesnie zabór pruski),Wilnie, Krakowie, Odessie, Tuchowie. 19 grudnia 1911 powrócił do Krakowa z powodu odmowy władz rosyjskich przyznania mu indygenatu. W 1912 opuszcza Kraków, by w dniu 29 lipca ponownie objąć urząd rektora klasztoru redemptorystów w Mościskach. W 1913 wydał biografię o. Jana Podgórskiego CSsR. W 1914 wziął udział w Synodzie Diecezji Przemyskiej w Chyrowie. W kwietniu 1915 na krótko we Lwowie, internowany przez wojska rosyjskie. Mościska opuszcza 20 lipca 1918 roku, udając się na rekolekcje dla niepokalanek w Jarosławiu, skąd wyjeżdża do Krakowa. Przebywając w Krakowie (ponownie urząd konsultora admonitora przełożonego wspólnoty krakowskiej) wielokrotnie udaje się na misje, a także przybywa do Mościsk. W dniach 9-10 kwietnia 1921 roku w Krakowie odbyły się uroczystości jubileuszu pięćdziesięciolecia kapłaństwa Bernarda Łubieńskiego. Także w Krakowie w dniach 7-8 maja 1926 uroczyście obchodzono jego sześćdziesięciolecie profesji zakonnej. Od 27 września 1926 przebywał w Warszawie, kontynuując prace misyjne i rekolekcyjne w Warszawie, Gnieźnie, Toruniu oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. 28 grudnia 1930 uroczyście obchodzono sześćdziesięciolecie jego święceń kapłańskich. Pogarszający się stan zdrowia uniemożliwił Bernardowi Łubieńskiemu opuszczanie Warszawy od 1931 roku. Ciało jego spoczywa w kościele Świętego Klemensa Hofbauera Dworzaka w Warszawie przy ul. Karolkowej 49. Podsumowując jego działalność misyjną można powiedzieć, że była ona rozciągnięta na teren całej Polski. W ciągu życia uczestniczył on w 244 misjach, podczas których przeprowadził 508 rekolekcji. Przeprowadził też 54 renowacje w kościołach na terenie całej Polski. Był też pisarzem i publikował książki religijne. W chwili obecnej toczy się proces beatyfikacyjny.