Natacha Tormey

Męczyłam się przy tej książce strasznie. Miałam nadzieję na mocną historię, która jakkolwiek wpłynie na mnie i na moje emocje. Jednak się zawiodłam. Sama opowieść jest napisana dość płytko. Nie wczułam się w postać bohaterki, nie współczułam jej, nie żyłam wraz z nią. Gdy odkładałam książkę, nie myślałam o niej. Kobieta opisała całe swoje życie w sekcie, a także życie po. Jest to jakieś mdłe, bez życia, bez ekspresji. Emocje są zamknięte w tej książce i nie trafiają do czytelnika. Rozumiem, że dla autorki stworzenie tej pozycji to jakiś sposób na oczyszczenie, a także ukazanie prawdy. Sądzę, że nie było jej łatwo, jednak książkę czyta się po prostu źle. Zastanawiałam się, ile przyznać gwiazdek = 3 czy 2. Ostatecznie wybrałam 2 tylko dlatego, że jest to historia prawdziwa i dostrzegam trudności, z którymi musiała sobie poradzić autorka. Książka niestety nie wciąga. Właściwie nie chciało mi się odwracać kolejnych kartek... Wydawnictwo również się nie popisało. Jeszcze nigdy nie widziałam tyle błędów, literówek i "zjedzonych liter" jak tutaj. Nie polecam.