Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaintrygowało mnie imię: Strasznowiłka. W oryginale brzmi jeszcze bardziej interesująco: „Groznovilca”. Proszę jednak zachować spokój. Strasznowiłka mimo swojego strrrrasznego temperamentu od samego początku zdobyła moją sympatię. Kim jest zatem Strasznowiłka? Muszę zacząć od początku… Cała historia rozpoczyna się w pewną sobotę. Miejsce akcji: Groźny Gąszcz. To właśnie tutaj mieszkają różne zwierzęta i stworzenia mniejsze i większe: niedźwiedź, jeż, sowa, popielica, wiewiórka. Strasznowiłka jest wróżką, które od momentu pojawienia się w Groźnym Gąszczu robi bardzo dużo szumu i zamieszania. I tak już będzie zawsze. Istotka ta, jak tylko gdzieś się pojawia, wzbudza zainteresowanie. Naburmuszona, w sukience i czapeczce z maleńkimi różkami. Bardzo energiczna, nie przebiera w słowach. Aż nie chce się wierzyć, że ktoś tak mały ma w sobie tyle wigoru, by …. kopać, pluć, złorzeczyć. Czasem w dniu codziennym zdarzają się różne dziwy. Zatem gdy tylko zobaczycie nad głową latający czajnik – może to być właśnie Strasznowiłka. Stworzenie to ma coś wspólnego z wiatrami, zakopuje monetę (w książce wyjaśnienie dlaczego),jest bardzo prorodzinna – związana ze wszystkimi ciociami, kuzynami, siostrami, prababkami. Zachowanie Strasznowiłki gorszy inne stworzenia: na przykład rozczesuje bez pytania jeżem włosy (jakkolwiek to brzmi),włamuje się do cudzej posiadłości. Wszyscy stwierdzają zgodnie, że Strasznowiłce przyda się trochę ogłady. Nie zdradzę, jak zakończyła się ta historia. Dla dzieci do bardzo pouczająca lekcja tolerancji. W obcym miejscu pojawia się „nowa”. Trudno zaakceptować kogoś tak różnego od siebie, trudno dostosować się do praw panujących i obowiązujących w Groźnym Gąszczu. Dwie strony konfliktu, z których każda uważa, że ma rację. Strasznowiłka spodobała mi się choćby dlatego, że burzy wszelkie stereotypy bohatera. Jest antybohaterką. Nie ma nic wspólnego z typowym słodziakiem – ułożonym, przykładnym, jakich pełno w książkach dla dzieci. W dodatku – dziewczynka. No proszę Państwa, tego chyba jeszcze nie było. Dzieciom spodoba się świat przyrody, zwłaszcza zwierzęta, które żywo i dużo dyskutują ze sobą, wspólnie szukają wyjścia z trudnej sytuacji. Książka Jany Bauer została wydana w ramach projektu Nasza mała biblioteka. O projekcie można poczytać tutaj. Dla mnie dużą wartością tego przedsięwzięcia jest to, że dzięki niemu możemy poznać mniej znanych twórców z takich krajów jak Litwa i Słowenia. Książki zostały dobrane bardzo przemyślanie. Nie są to tytuły przypadkowe. To laureatki nagród i wyróżnień. Dla mnie to ciekawe przeżycie, możliwość zobaczenia, co w innej kulturze piszczy. Dodam, że na pewno kulturze – obcej, bo raczej niewiele wiem na temat książki dziecięcej na Litwie czy Słowenii. „Strasznowiłka w Groźnym Gąszczu” była nominowana do nagród: Desetnica, 2012 r. i Večernica, 2012 r., zdobyła odznakę jakości „Złota Gruszka”, 2012 r. W Chorwacji w 2014 r. wpisano ją na listę najlepszych książek dla dzieci.