Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Jestem jak motyl” to autobiografia Andrzeja Grabowskiego, znanego aktora telewizyjnego i teatralnego, kabareciarza, ale także wykonawcy piosenek i autora ich słów. Grabowski ciekawie, gawędziarsko opowiada o swoim życiu, od dzieciństwa po obecne czasy. Robi to dowcipnie, przywołując wiele anegdot na temat rodzinnego domu, szkolnych i studenckich czasów, podczas których dał się poznać jako – mówiąc oględnie – niezbyt pilny uczeń. To jednego starszy brat, Mikołaj, także aktor, zawsze stawiany był za wzór i przynosił do domu świadectwa z czerwonym paskiem, a potem ukończył studia z wyróżnieniem. Sporo miejsca autor poświęca znajomościom, pracy i przyjaźniom z koleżankami kolegami po fachu, m.in. Danutą Stenką, Janem Peszkiem, Jerzym Stuhrem, Janem Nowickim… Osobne miejsce zajmuje tu opowieść o przyjaźni z Jerzym Pilchem, pisarzem, którego książki Grabowski czytał jako lektor. Jak się okazuje, dużo nie brakowało, a to on właśnie zagrałby główną rolę w ekranizacji „Pod Mocnym Aniołem”, a nie Robert Więckiewicz. Aktor opowiada o swoich uznanych kreacjach teatralnych i filmowych, ale także o roli Ferdynanda Kiepskiego w znanym sitcomie, która z jednej strony przyniosła mu w kraju ogromną popularność, ale z drugiej – zaszufladkowała jako odtwórcę roli bezrobotnego lenia, spędzającego czas z piwkiem przed telewizorem i snującego wielkie plany o zrobieniu fortuny. Ciekawe są rozdziały poświęcone powstawaniu „Bożej podszewki” w reż. Izabelli Cywińskiej oraz odbiorowi tej produkcji. Pamiętam, jakie oburzenie wywołał w różnych mediach ten serial, któremu zarzucano szarganie idei patriotycznych i chrześcijańskich, niemoralność i zakłamywanie historii. Zainteresowały mnie również fragmenty, w których autor pisze o sobie jako o wykonawcy piosenek, do części których napisał teksty. Można je przeczytać i przyznam, że było to dla mnie nowe oblicze Andrzeja Grabowskiego, bo zaskakują one refleksyjnością oraz umiejętnością połączenia powagi z poczuciem humoru. Mimo iż autor jest postacią barwną i nieraz stawał się obiektem zainteresowania brukowców oraz „pudełkowych” portali, nie pisze wiele o swoim życiu sercowym, a fragmenty poświęcone rodzinie, rozwodowi i niewierności są lakoniczne i napisane z klasą. Nie ma tu wywlekania brudów i pikantnych historyjek, więc jeśli ktoś spodziewa się taniej sensacji, to będzie rozczarowany. Całość napisana jest barwnie, nieco zawadiacko, ale momentami nostalgicznie. Dodatkowym plusem są liczne zdjęcia, fragmenty ról i scenariuszy oraz wspomniane teksty piosenek. W ogóle książka jest pięknie wydana. Polecam z czystym sumieniem.