Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krystyna Pająkowa "Ucieczka od zapachu świec". Literatura piękna, wspomnienia. Podejrzewam, że autorka opisała swoje życie, choć chyba nie jest nigdzie to potwierdzone. Nastoletnia Katarzyna zostaje wysłana przez matkę do Kalwarii, gdzie mieszka babka z ciotką. Tam właśnie czytelnik ją spotyka przed końcem II wojny światowej po raz pierwszy. Katarzyna wykonuje wszystkie prace domowe, jest na każde zawołanie babci, nie ma nic do powiedzenia. Jednak jej rogata dusza, niepokorna i zbuntowana chce innego życia. Znajduje więc w tajemnicy pracę, mieszkanie i właściwie ucieka z domu babki. Po zakończonej wojnie, kiedy kraj zaczyna wracać do normalności i wszystko trzeba odbudować, zaczyna działać. Kończy szkołę i zaczyna pracę, która w oczach niektórych ludzi nie jest dobra dla dziewczyny. Zapisuje się do partii. Zostaje kierowniczką budowy. Nie miała lekkiego życia, nie będę tu przytaczać tego co jej się przytrafiło. Ogólnie ludziom nie było wtedy lekko a już zwłaszcza kobietom, które osmieliły się przeciwstawić, które nie wpasowały się w wyznaczone ramy. Powiem tylko, że po przeczytaniu książki, tym bardziej cieszę się, że żyję w obecnych czasach, że mogę decydować sama o sobie, kogo poślubić, jaką pracę czy szkołę wybrać, że mogę mówić co myśleć, przyjaźnić się z kim chcę i że donosy innych osób nie doprowadzą mnie do przesłuchań przez Urząd Bezpieczeństwa, policję czy inne organy. Książka jest z roku 1965, napisana rok czy dwa wcześniej. Więc pożółkły papier, drobna czcionka, nie ułatwiają czytania, a jednak kiedy już zaczęłam, nie mogłam przestać. Pewnie też nie zapomnę o niej nigdy. Z całego serca polecam, choć zdaję sobie sprawę, że nie będzie łatwo ją znaleźć.