Józef Świdrowski

Nie miał autor talentu pisarskiego. To na pewno. Napisane jest to poprawnie, tak jak poprawne mogą być wypracowania dobrego ucznia w pierwszych klasach szkoły średniej. Poprawnie ale bez polotu, stale podobnie zbudowanymi zdaniami prostymi. Ale za to co on pisał! Czasem wspomnienia są poetyckie, często zbyt wzniosłe, często upiększają, a Pan Świderski pisze proste rzeczy. Jak wyglądało mieszkanie jego rodziny, jak wyglądało podwórko, dlaczego z magla przynosiło się najwięcej plotek, jak wyglądało polowanie na kandydata na męża dla córki, jakie były relacje nauczycieli z uczniami w gimnazjum, ile zarabiał pieniędzy, ile kosztował paszport, jak wyglądała służba wojskowa w podchorążówce itd. O żadnych większych sprawach nie wspomina, może faktycznie większości ludzi one nie bardzo obchodziły? Wydaje się nawet, że celowo stara się nie mówić o żadnych tematach politycznych: raz wspomina o zamachu majowym, ale pobocznie i raz pojawia się temat zajęcia Zaolzia. I to tyle. Może był takim typem człowieka? A może faktycznie stronił od polityki? Np. starając się uniknąć wstąpienia do OZN-u. Pewną wyjątkową ciekawostką jest prawie całkowita nieobecność dat. Żadnych! Często nie sposób się domyśleć o jakim roku jest akurat mowa. Z jednej strony to dziwne jak na wspomnienia ale z drugiej strony gdybym ja dziś miał napisać wspomnienia z młodości to czy wiedziałbym co było w którym roku? Zdarzenia niektóre pamiętam ale czy to było wiosną czy jesienią to już nie. A lata by mi się myliły na pewno. Długo się do tej książki zabierałem, ale jak się już zabrałem to wsiąkłem. Urok prostoty!