Cytat dnia
Czego też człowiek nie jest w stanie zrobić, by tylko nie myśleć, jak bardzo się nudzi, że jest zupełnie sam i nie ma nic do roboty.
Najnowsze artykuły
ArtykułyEdukacja jako klucz do wolności. „Dziewczyna o mocnym głosie” Abi Daré
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Drużyna A (A)” Tomasza Kwaśniewskiego i Jacka Wasilewskiego
2
ArtykułyTrzeci tom serii o Medei Steinbart już dostępny w Storytel. Wywiad z autorką, Magdaleną Knedler1
ArtykułyZ Memphis na Manhattan – „Wymiana” Johna Grishama
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2019
2018
2012
2011
Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie? Johan Harstad 
Pośród tłumu ludzi żyje ktoś wybitny, kto nie chce wychodzić przed szereg. Woli anonimowość i życie prywatne. Jednak w końcu los upomni się o swoje. Nigdy nie znamy dnia ani godziny.
Literatura norweska ma w sobie coś, co zawsze sprawia, że nie mogę jej odmówić. Niespieszny styl, bogate kreacje bohaterów, wspaniałe opisy, lekkie pióro autorów, swobodę tworzenia, wielkość znaczenia. Zawsze pełna oczekiwań podchodzę do nowej książki norweskiego autorka i równie często odnajdę w danej powieści coś co mnie urzeka. Nie inaczej było z Johanem Harstadem, którego powieść okazała się niesłychanie intrygująca.
Jeśli mam być szczera, początkowo podchodziłam do niej bardzo sceptycznie. Opis, który sugerował wszystko i nic, okładka równie tajemnicza. Jednak w tym wszystkim był pewien potencjał, który mógł pomóc osiągnąć tej książce sukces. Więc zaryzykowałam (w końcu nie odmawia się norweskim pisarzom) i przepadłam we wspaniałej propozycji książki o życiu, ludzkości, o społecznych normach i indywidualnych oczekiwaniach. O człowieku, który chociaż miał wszystko, ciągle był sam. I który pewnego dnia stanął twarzą w twarz z nieznanym.
To bardzo osobista powieść, trafiająca do czytelnika poprzez detale. Wydaje się surowa, niemal odległa a jednak z każdą przeczytaną stroną co raz bardziej nam bliska. Wszystko bowiem rozpoczyna się w roku 1999, kiedy ludzkość nie jest pewna tego co ją czeka. Mattias, zwykły ogrodnik, nie oczekuje od życia niczego szczególnego. Ma dziewczynę i pracę a to zdecydowanie wystarcza mu do szczęścia. Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Na prośbę przyjaciela jedzie wraz z nim w trasę koncertową, by przypilnować brzmienia. Ma wrócić już po tygodniu. Jednak po drodze doświadcza rzeczy, które wywracają do góry nogami jego stabilne życie. I nie wraca, a na pewno nie teraz. Minie wiele czasu zanim wróci. Wcześniej jednak zniknie.
Porywająca i głęboka oraz niezwykle dojrzała. To książka, po której możecie się wszystkiego spodziewać. Humorystyczna kiedy trzeba, zdystansowana i przyziemna, jednocześnie bogata w masę przeróżnych emocji. Oczywiście swoje uznanie znajdzie przede wszystkim u odważnego czytelnika, który lubi eksperymentować i nie zamyka się na style oraz wśród tych, których ciągnie do norweskiej literatury. Dlatego ogromnie cieszę się, że poznałam powieść Harstada, która zmieniła moje postrzeganie świata i która oczarowała mnie tak bardzo jak to tylko możliwe. Wszystkim - poczynając od realnej kreacji głównego bohatera po jego niezwykłą przygodę.
Styl autora odgrywa tutaj największą rolę. Mistrzostwo! Humor, realia, przyziemność, pewność siebie, detale - można tak wymieniać bez końca. "Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie?" to przeplatanka mroku i nadziei, szczęścia i tragizmu oraz wszystkiego co ludzkie. Wyjątkowa i zaskakująca, cicha oraz śmiała jednocześnie. Dawno nie czytałam tak dobrze skonstruowanie książki, która dostarczyła mi wielkiej przygody życia.
Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie? Johan Harstad
W momencie, gdy słyszę określenie literatura skandynawska, automatycznie myślę o pisarzach kryminałów. Läckberg, Nesbø, Larsson, Horst i wielu, wielu innych od razu pojawiają mi się w głowie. Przypominam sobie tylko jedną książkę, która nie była kryminałem i napisała ją Norweżka Nina Lykke („Nie, po prostu nie”). Niemożliwe jest przecież, by skandynawscy twórcy pisali tylko i wyłącznie kryminały i thrillery. Na szczęście tak nie jest! I udowadnia to pochodzący ze Stavanger pisarz Johan Harstad w książce „Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie?”. Książka w Norwegii została wydana w 2005 roku, a w 2009 roku na jej podstawie nakręcono serial telewizyjny.
Główny bohater Mattias przyszedł na świat w momencie lądowania załogi Apollo 11 na Księżycu. Teraz Mattias to trzydziestoletni mężczyzna mieszkający w Stravanger ogrodnik, który marzy, by nikomu nie zawadzać i pozostać anonimowym trybikiem w machinerii wszechświata. Jako ogromny fan Buzza Aldrina, kosmonauty, który odgrywał drugoplanową rolę podczas lądowania na Księżycu, Mattias idealizuje jego historię i tak jak on pragnie pozostać niewidzialny. Od ośmiu lat żyje w związku z tą samą dziewczyną, kocha swoją pracę i marzy o byciu anonimowym i życiu w cieniu. Gdy jego najlepszy przyjaciel prosi go o towarzyszenie w charakterze dźwiękowca podczas koncertu, Mattias się zgadza i tak trafia na Wyspy Owcze. Planuje wrócić do domu po tygodniu, lecz los zakpi sobie z tego planu. Okazuje się, że wystarczy jedna kropla, by ocean zalał ląd. Czy Mattias wróci do domu?
Choć tytuł sugeruje, że główną rolę odgrywać tu będzie Buzz Aldrin, to tak jednak nie jest. Drugi kosmonauta jest metaforą życia Mattiasa. Zachowanie bohatera nie spotyka się z aprobatą rodziny i znajomych, choć z czasem akceptują jego inność i wrażliwość, a pełne zrozumienie przyjdzie dopiero wtedy, gdy chłopaka nie będzie wśród nich. Mattias chce tylko jednego, żyć spokojnie w cieniu i być numerem dwa. Nie chce być podziwiany, stać na piedestale. Z rozwagą wybrał swój zawód i spełnia się w ogrodnictwie. By jednak zrozumieć siebie, musiał trafić aż na Wyspy Owcze. Tam spotkał barwnych mieszkańców i zamieszkał w ośrodku wśród osób szukających pomocy. Czy uświadomi sobie, co tak naprawdę ważne jest w życiu i czy ucieczka przed światem to na pewno jedyne i najlepsze rozwiązanie?
Z ogromną ciekawością zaczynałam książkę Johana Harstada. Zaciekawił mnie przede wszystkim opis fabuły, a okładka dała mi powód do rozmyślań. Pierwsze co rzuca się w oczy to sposób opowieści, bowiem cała książka prowadzona jest w narracji pierwszoosobowej, która przeplatana jest retrospekcjami. Dzięki temu nasz bohater niczego przed nami nie ukryje, daje to możliwość zajrzenia w świat wewnętrzny Mattiasa i zrozumienia jego postępowania. Jeśli spodziewacie się gwałtownej akcji i mnóstwa dialogów, to możecie się poczuć zawiedzeni. Tutaj fabuła toczy się powoli, klimat jest wręcz melancholijny i pełno jest dygresji i nawiązań do przeszłości. Bardzo mi się to spodobało! Choć książka do najcieńszych nie należy, to nie mogłam się oderwać od tej słodko-gorzkiej opowieści. I miałam chwilę refleksji i wtedy tak bardzo dobrze rozumiałam głównego bohatera.
Moje spotkanie z lekturą „Gdzie się podziałeś, Buzzie Aldrinie?” uważam za bardzo udane. Zaletą tej książki jest bardzo dobre wykreowanie bohaterów, nie tylko postaci Mattiasa, ale także tych drugoplanowych. Choć to nie jest prosta lektura, warto się z nią zapoznać i przeczytać Mattiasie i jego poszukiwaniu siebie. Bo czy można całe życie stać w cieniu?
