Tyler Oakley

Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Tym bardziej że wcześniej nigdy nie czytałam po angielsku. Postać Tylera Oakley jest mi znana od wielu lat. Kiedyś byłam stałą widzką jego kanału, ale tutaj poznajemy go od trochę bardziej prywatnej strony. Może to zabrzmi dziwnie, ale miałam wrażenie jakbym mimo wszystko oglądała to na filmiku. Co prawda nie słyszałam cały czas jego głosu w głowie, ale ten styl opowiadania i humor są nie do podrobienia. Szczerze mówiąc wątpiłam czy ta książka mi się spodoba - po prostu książka youtubera, jakich w ostatnich latach wiele na rynku i po jakie nie sięgam - chciałam tylko spróbować swoich sił w czytaniu po angielsku. Traktowałam ją jak eksperyment i w lekturze szukałam odpowiedzi na jedno pytanie - czy to dla mnie? Wystarczyło natomiast kilka pierwszych stron, by przypomniało mi się, jak lubiłam oglądać filmiki Tylera, jak często poprawiały mi humor i szybko znałam już odpowiedź. Znajomość twórczości Tylera czy samej jego osoby raczej nie jest konieczna, by dobrze się bawić podczas czytania, ale z pewnością dodaje tej całej przygodzie pewnego uroku, "czegoś" więcej, co jest trudne do opisania. To była o wiele bardziej melancholijna lektura niż mogłam się spodziewać. Sprawił, że się śmiałam, ale też niejednokrotnie się wzruszyłam. Eseje, w których oprowadza nas po swoich wspomnieniach są pełne przeróżnych emocji. Jest szczery, opowiadając o swoim dzieciństwie i czasem dysfunkcyjnej rodzinie, zaburzeniach odżywiania, pierwszych miłościach i złamanych sercach oraz szalonych przygodach z One Direction, Michelle Obama czy ogólniej czerwonym dywanem w tle. Eseje są ciekawe, dobrze napisane, nieoceniające i nawet inspirujące. Możecie być pewni, że po postawieniu tutaj ostatniej kropki przełączam na kartę Youtube z odpalonym jednym z jego filmików!