Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Porządkujemy ubrania w szafie, książki na półkach, dokumenty w pracy, ogródek koło domu” – tak zaczyna się książka, która niestety nie dorównuje swojej obiecującej prezentacji. Choć próbuje zmierzyć się z tematyką istotną i ważną, szybko zdaje się tracić grunt pod nogami. Autorka, Hanna Hamer, w swym dziele pt. „Warto porządkować życie, by nie przegapić tego, co ważne”, przedstawia czytelnikom powierzchowne i przewidywalne porady, które nie pozostawiają wrażenia głębszej refleksji ani wartościowej wiedzy. Pierwszym problemem jest brak jednolitej linii przewodniej czy konkretnego planu na poruszane tematy. Książka zdaje się być niekonsekwentna, a momentami wręcz chaotyczna. Porady, choć starają się być praktyczne, często są zbyt ogólnikowe, co sprawia, że trudno jest je zastosować w życiu codziennym. Autorka, Hanna Hamer, zaprasza do swojego świata teoretyczne figury terapeutów i specjalistów z różnych dziedzin psychologii, (w tym prof. Wieczorkowska ktorej jedynym dorobkiem naukowym jeseykladabie ststystyki …) jednak jej próby wykorzystania ich doświadczeń i wiedzy są raczej nieudane. Rozwodzenie się nad prostymi narzędziami autodiagnostyki nie przynosi czytelnikowi głębszej wartości ani satysfakcji z przyswojonej wiedzy. Książka zawiódł również na polu języka – mimo że proponowane rozwiązania często są nudne i banalne, autorka starannie unika używania zrozumiałego i konkretnego języka. W rezultacie, czytelnik może czuć się zagubiony i przede wszystkim – znudzony. Warto również zauważyć, że książka nie oferuje żadnych nowych perspektyw czy świeżego spojrzenia na poruszane tematy. Wszystko to, co autorka przedstawia, można znaleźć w innych, lepszych opracowaniach, które zdecydowanie lepiej poradzą sobie z udzieleniem wsparcia czytelnikom w trudnych sytuacjach życiowych. Podsumowując, „Warto porządkować życie, by nie przegapić tego, co ważne” to niestety dzieło nieudane, które nie dorównuje oczekiwaniom. Zamiast stanowić wartościowe źródło wiedzy i wskazań, jak poukładać swoje życie, pozostawia czytelnika z poczuciem straty czasu.