Elżbieta Sitek-Wasiak

Może za dużo oczekiwałem od tej książki. Sympatia do pana Rapackiego, czy też jego wizerunku, nie wystarczy, żeby wierzyć we wszystko, co napisano w ułożonym wywiadzie. Trudno mi uwierzyć w przypadkowe zabójstwo Papały przez złodzieja samochodowego uzbrojonego w pistolet z tłumikiem, w wcześniejsze awanse Papały, bo był "młody zdolny", w merytoryczne uzasadnienie wielkiego powrotu emerytów w późniejszym okresie. Nie wiem po co uwiarygadnia wiele innych osób, on wielu pamięta jako przyjaciół, podczas gdy ogółowi dali się zapamiętać inaczej, jak np. generał, który zgodnie z przepisami otrzymał dwa mieszkania służbowe. Miano niepokornego może pasowało do policjanta, do wiceministra realizującego politykę rządu już mniej. Jedyny wyjątek, kiedy odważa się być krytycznym wobec polityki, to stosunek do kibiców. Jak słusznie stwierdza, nie można walczyć z całym środowiskiem, a jedynie z elementem kryminalnym. Mimo wszystko czyta się gładko, a i sympatia do pana Rapackiego pozostanie ze względu na jego stosunek do zwykłych policjantów i poczucie misji - rzadkie w tych czasach.