K.S. Adkins

Po pierwsze i najważniejsze: Boże, uchowaj nas od takich okładek. Straszy, profanuje nam umysły i wyrywa niewinność. Fuj! Książka jest niesamowicie poplątana i nudna, co tu dużo mówić. Nawet sceny seksu nie zachwycają. Główni bohaterowie, którzy znają się od studiów, spotykają się ponownie. Poznajemy ich w chwili, gdy: nie dość, że już o sobie wiedzą i mają na swój temat jakieś przemyślenia, to jeszcze nie pałają do siebie żadnymi specjalnie gorącymi uczuciami. NIEDOPUSZCZALNE! Romans nie powinien być denną historyjką, której akcja rozpoczyna się w całkowicie wyrwanym z kontekstu momencie, gdy człowiek nie wie, o co chodzi i w ogóle nie zna bohaterów. To było straszne. Kładę dłoń na sercu i piszę, że jestem zbulwersowana i to niepomiernie. Oczekiwałam charakterystyki, przynajmniej powierzchownej, gwałtownych namiętności, gorących uczuć, emocjonalnych wydarzeń... jakże się zawiodłam, Główny bohater-Rome-jest idiotą i nie mam, co do tego najmniejszych wątpliwości. Jest niepewny, niestały w uczuciach, humorzasty i nieprawdopodobnie porywczy, ale w złym tego słowa znaczeniu. Mam na myśli sytuacje z serii "chodźmy z motyką na słońce, choć powiedzenie jasno wskazuje, żeby tego nie robić". O bohaterce-Kandace-nie mam o wiele lepszego zdania. Też ma humory, ale nie tak często, jest dziwna, jawi mi się jako napakowana atletka i nie wzbudza miłych odczuć już od pierwszych stron książki. Wszystko, akcja, bohaterowie, otoczenie, jest zniekształcone. Kożuch niedopowiedzeń i braku precyzyjności okrywa wszystko na tyle szczelnie, że całość jest nie tylko zamazana, ale praktycznie nie da się jej odczytać. Trzeba też wspomnieć, że bohaterowie poboczni są denni. Dziwni, agresywni, denni.