Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyżbyśmy byli świadkami początku upadku największego oszustwa współczesnej medycyny? Wszystko na to wskazuje. James Davies, brytyjski psychoanalityk pracujący m.in. dla NHS (odpowiednik polskiego NFZ) poświęcił mnóstwo czasu i pracy żeby metodycznie obnażyć dzisiejszą psychiatrię. Zrobił to na tyle skutecznie, że mnie przekonał. Polskiego czytelnika nie przekona, bo… wydana ponad rok temu książka nie została jeszcze przetłumaczona na język polski. Przypadek, czy efekt “spisku” środowiska psychiatrów zrośniętych z przemysłem farmakologicznym? W każdym razie skoro “Cracked” nie można jak na razie przeczytać po polsku, będę wyjątkowo obficie cytował Daviesa, żeby każdy mógł sobie wyrobić własne zdanie. Zacznijmy od podstaw. To to znaczy “choroba psychiczna”? Odpowiedź jest banalna, choć mimo wszystko zaskakująca. Choroba w normalnym znaczeniu oznacza jakąś wadę organizmu: obiektywną, mierzalną. W psychiatrii choroba oznacza ujawnienie u pacjenta pięciu symptomów odpowiadających za chorobę opisaną w DSM lub ICD (amerykańska i europejska lista chorób psychicznych). Kiedy tworzono w USA pierwsze wydanie DSM, lista liczyła 106 chorób. Dzisiaj liczy 374. Tyle nowych chorób powstało lub zostało wyodrębnionych? Skądże. Po prostu zespół przygotowujący listę zwyczajnie głosuje, czy coś jest chorobą, czy nie. W taki sposób najpierw homoseksualizm był na liście, a potem został usunięty. A dlaczego każda choroba musi mieć pięć symptomów, a nie cztery czy sześć? Bo tak zespół psychiatrów głosował. Nie odkrył, udowodnił. Głosował. Jedną z najbardziej znanych chorób (czy raczej zaburzeń – ale będących na liście DSM) jest ADHD. Oczywiście nie jest znana przyczyna zaburzenia, niektórzy kwestionują w ogóle jego istnienie, ale rynek leków podawanych dzieciom jest szacowany na miliony dolarów. Tematem zainteresował się Canadian Medical Association Journal próbując znaleźć jakieś wspólne cechy osób ze zdiagnozowanym ADHD. I znaleźli. Korelację między miesiącem urodzin, a prawdopodobieństwem zdiagnozowania ADHD. O ile dzieci urodzone w styczniu, lutym czy marcu miały około 5-6% szans na etykietkę ADHD, dzieci z grudnia miały aż 30%. Jaki w tym sekret? Po prostu, dzieci z grudnia są w klasie najmłodsze, więc mają w naturalny sposób najmniejszą skłonność do skupienia. Ergo: mają ADHD. Ciekawy jestem, czy kiedyś się doczekam polskiego wydania “Cracked”. I czy wzbudzi ono taką dyskusję, jaka ma obecnie miejsce w USA i UK na temat przyszłości psychiatrii. Bo że coś trzeba zrobić, to jest bezdyskusyjne. Naprawdę dużo więcej na temat tej książki: http://www.czytam.skutecki.pl/?p=544