Margaret McHeyzer

Pierwsze słowa jakie nasuwają mi się po skończonej lekturze? Najgorsze, gdyż brzmią "po prostu przeciętna". Jaeger to przeklęty dupek, który nie umie trzymać gęby na kłódkę. Uwielbiam go. Jest gburem, ale za to szczerym, co zamyka się w zadziwiająco ciekawym całokształcie. Trochę śmieszna, bardzo dosadna i nawet ciekawa historia. Tylko że nie ma tutaj fantastycznego(wiele takich było),wciągającego(jak przed chwilą, bywały już takie) i nieprzewidywalnego(zero zaskoczenia, jak zawsze) romansu, ale jednak czyta się szybko i nawet przyjemnie. Nie jest to lektura górnych lotów niestety, nadaje się na dobre czytadło przy odrobinie dreszczyku. Tak, okej, w porządku, przyznaję się. Polecam dla ostrego języczka Jaeger'a. Obawiam się, że prócz Sierżanta, nie ma więcej po co zachęcać do lektury. Jeśli ktoś zaczyna przygodę z tego typu książkami to byłoby to coś dobrego na start, jednak dla osób które już mają parę książek z motocyklistami za sobą - ta niewiele ciekawego wnosi. Na początku byłam bardzo pozytywnie nastawiona do Pheonix. Chyba nawet ją lubiłam – podobała mi się jej buta i zacięcie… Ale do czasu. Wkrótce jednak pani McHeyzer zaczęła przeginać i przejaskrawiła Nix. Były momenty, w których dziewoja zaczęła mnie tragicznie irytować swoim bezładnym, dziecięcym pyskowaniem. Później, nawet jak już moje serce lekko stopniało przez współczucie, powiew niechęci do tej bohaterki nadal pozostał. Kończąc "Grit" moja dusza nie szalała. Czułam, że to jest takie sobie, że taką opowieść to ja już miałam w dłoniach nie raz. Co jest prawdą. Nawet kreacja bohaterów nie jest zbyt powalająca. Znów do tego pić będę, ale doprawdy Sierżant oraz Jaeger to dwa osobniki, na które warto zwracać uwagę. Reszta jest zwykłym, blaknącym tłem. Może "złoczyńcy" mają coś w sobie, ale to coś szybko umyka. Kobiety w tej książce też niestety są nie do końca udane. Nie jest źle, ale szału nie ma.