Poeta, satyryk, krytyk literacki związany z czasopismem „Żagary” oraz grupą literacką Żagary. Teodor Bujnicki w roku 1907 ukończył w Wilnie gimnazjum im. Joachima Lelewela i wstąpił na wydział historyczny USB. Bujnicki zapisał się na „Sekcję Twórczości Oryginalnej“, której uczęstnicy często się spotykali na „piątkowych kotletach“, był również członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów. Życie towarzyskie kwitło w małych wileńskich lokalikach. A szczególnym miejscem spotkań wileńskich literatów i dziennikarzy była cukiernia Rudnickiego. Mieściła się ona u zbiegu obecnej alei Giedymina i ulicy Arsenalskiej.
Teodor Bujnicki jest najczęściej kojarzony z czasopismem „Żagary“, które założył w 1931 roku wraz z Czesławem Miłoszem i Jerzym Zagórskim. W swojej poezji nawiązywał do tradycji romantycznych i programu artystycznego grupy Skamander. Jest autorem zbiorów poetyckich „W połowie drogi“ i „Po omacku“. Pisał także skecze dla radiostacji wileńskiej. Poza pracą dziennikarską i literacką pracował zawodowo (od 1931 roku) w Instytucie Naukowo-Badawczym Europy Wschodniej.
Okres okupacji hitlerowskiej przeżył w majątku żony pod Poniewieżem. Po wyzwoleniu Wilna spod okupacji wrócił do rodzinnego miasta. Zginął z wyroku polskiego podziemia w wieku zaledwie 37 lat. Spoczywa na cmentarzu wojskowym na wileńskim Antokolu. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy.
