Jeffrey Cranor

Chyba najbardziej w tej książce lubię to, jak urealnia postaci, pogłębia je i pokazuje jak naprawdę żyją na tle tej całej lovecraftowo-slapstickowej groteski znanej z podcastu. Tutaj fakt, że matka musi zarywać nocki, żeby douczyć się tego co nakłamała w CV jest problemem dużo poważniejszym niż atak kosmitów czy jakikolwiek potwór. Autor ma niesamowitą zdolność opisywania trudnych i poważnych rozmów - ich dynamiki i emocji z nimi związanych, zwłaszcza we wszystkich interakcjach Diane z jej synem. Kilka słów wystarczy do zrobienia emocjonalnego tła całej ich relacji. To ich historia jest sercem książki. Drugi wątek - historia Jackie, jest tylko odrobinę słabsza, ewidentnie traci na tempie kiedy robi mały tour po co ważniejszych postaciach znanych ze słuchowiska, jednak i ona w końcu broni się, i daje satysfakcjonujący finał. Książkę wypełnia uczucie melancholii i smutku które to tylko czasami pojawia się w podcaście. (niemniej są to zazwyczaj moje ulubione odcinki, przecież UFO Sightings był niesamowitym odcinkiem!) Książka odważyła się też iść wreszcie w czysty horror w paru momentach i czuć było, że autorzy tylko czekali by choć na chwilę przestać puszczać porozumiewawczo oko do odbiorcy i zrobić coś bardziej na serio. Uwielbiam tę książkę, pewnie bardziej niż na to zasługuje ( a zasługuje na całkiem dużo) Jednak co roku nachodzi mnie ochota by ja przeczytać / przesłuchać, więc ocena tutaj jest wyjątkowo subiektywna.