Eric Absinthe

Siepacze bogów od początku urzekli mnie natłokiem zdarzeń, wrażeń, postaci. Lubie takie nielinowe, nieoczywiste powieści, które wymagają od czytelnika myślenia, a nie prowadzenia od pierwszej stronicy za rączkę. Nie lubię kiedy przedstawia mi się wielkie mapy, z wieloma nieprzebytymi krainami, do których i tak fabularna stopa bohatera nigdy nie dotrze. Po co? Mam dość czytania na początku książek opisów na kilkadziesiąt stron traktujących o bujnej jak dżungla w porze deszczowej roślinności, dzikiej i nieokiełznanej zwierzynie leśnej, a przede wszystkim wykładania jak na uczelni krok po kroku problemów fabularnych. Tutaj na szczęście tego nie ma! Już sam początek książki kusi tajemnicą, pojawia się jedno kluczowe słowo - Pruszklin tak, tak, kojarzcie to Moi Drodzy z Pruszkowem, bo w mojej opinii o to autorowi chodziło. Kasta skrytobójców= mafia jest bezwzględna i nieprzejednana, zarządzana żelazną ręką Benedicto nasuwa się tutaj postać Pershinga. Organizacja na pierwszy rzut oka trochę podobna do cechu wiedźmińskiego, ale nie dajmy się zwieść powierzchownym podobieństwom, podążajmy dalej, pod prąd jak bohater, a zobaczymy wiele różnic i unikalnych umiejętności. Czytając Siepaczy w pierwszej chwili na myśl przyszedł mi scenariusz gry komputerowej, być może interpretuje to w ten sposób, ponieważ od wielu lat lubuje się w świecie elektronicznej rozrywki, jestem nawet streamerem, więc moja wyobraźnia odbiera wszystko w konwersji na kod programistyczny. Ale wracając do meritum. Historię o asasynie Duchu czytało mi się świetnie, a momentami nawet rewelacyjnie, humor absurdu po prostu powala. Śmiejemy się z niby zaciemnionych propagandą systemu mieszkańców Wszechziemii, którzy tak naprawdę niewiele różnią się od naszych współczesnych rodaków. Jedni i drudzy wylewają za kołnierz, mają problemy natury moralnej, klepią biedę, ślepo wierzą politykom, zazwyczaj tym, którzy najgłośniej krzyczą czy chętnie wydają ostatni grosz na usługi wielokrotnie przelatanych Pań, ale przede wszystkim boją się mafii ( jest dużo nawiązań do burzliwych lat 90). Książka ma też drugie, szlachetne dno, nie jest może tak szlachetne jak złote serce Dalajlamy, ale daje radę. Siepacze to nie tylko przyjemna historia, to historia, która ma sobie nienachalną misję, którą odkrywamy przemierzając karty powieści i dokonując wyborów fabularnych. Ta właśnie część zasługuję na chwile uwagi. To właśnie wybory tworzą tutaj taką mini grę paragrafową, to coś nowego i nieoczywistego w zastygłym od utartych schematów leciwym kanonie fantasy. Polecam nie tylko fanom fantasy! A cena przystępna, tańsza niż połóweczka wódki!!!