Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nam, ludziom XXI wieku, już od czasów Oświecenia drogę wytycza kartezjańskie „Cogito, ergo sum”, „Myślę, więc jestem”. Odkąd rozdzielenie ciała od umysłu i duszy stało się faktem, na piedestale stanął rozum. Umysł racjonalny. Intelekt. Lewa półkula. Zaś to, co cielesne i emocjonalne, uznane zostało za gorsze, bo – dzikie, pierwotne, nieokiełznane. Innymi słowy – zagrażające. W starciu Natura kontra Kultura wygrywa jednak głowa. Niestety, bowiem cena tego jest wysoka – przestajemy czuć, zaczynamy chorować, trawi nas lęk i depresja. Oddalamy się od samych siebie. Nieustannie poszukujemy magicznej pigułki – leku na każdą dolegliwość, na każdy ból ciała i duszy. Tymczasem autorzy recenzowanej pozycji przekonują: „Odpowiedzi na wszystkie Twoje problemy zna jedynie Twoje ciało. To właśnie ono rejestruje i zapisuje (jak na twardym dysku) wszystkie wydarzenia, doznania, odczucia, które spotykają Cię od poczęcia. Nawet te, których nie zauważa Twoja głowa. Ciało je odbiera, serce odczuwa, a głowa (racjonalizując, zaprzeczając, wypierając) lekceważy, bagatelizuje albo, jak komputer, próbuje rozwiązać na podstawie wprowadzonych danych. Aby ułatwić Ci zadania, Twoje biedne, niesłuchane ciało „ubiera” swoją potrzebę w konkretny, stale powtarzający się i zwykle czytelny symptom. A tymczasem symptom, który najbardziej Ci dokucza, to dla Ciebie cenna informacja, ważny znak, komunikat od Twojego ciała. Pod tym symptomem ukrywa się utrwalony scenariusz, powtarzający się przez całe Twoje życie. Ów scenariusz utrwalony jest w postaci napięć w ciele, które manifestują się właśnie za pomocą symptomu (s. 72-73)”. Ktoś, kto poszukuje swojej drogi do zdrowia i szczęścia, ma do wyboru wiele form pomocy – wiele różnych ścieżek w obrębie psychoterapii czy szeroko pojętego rozwoju osobistego. Jedną z możliwości stanowi tzw. praca z ciałem. Terapeuci pracujący z ciałem (a może – poprzez ciało) odwołują się w szczególny sposób do psychosomatyki, czyli wiedzy o tym, w jaki sposób umysł (emocje i sposób myślenia) wpływa na ciało i stan zdrowia. Obserwując ciało, jego niewerbalną mowę (sposób poruszania się, oddychania, mówienia itd.),a także wysyłane komunikaty w postaci dolegliwości bólowych i chorób, starają się dotrzeć do pierwotnej przyczyny problemu – stłumionej bądź zablokowanej emocji. Po jej uwolnieniu często okazuje się, iż fizyczna dolegliwość nie jest już „potrzebna”, bowiem: „Dolegliwość cielesna, nawet najbardziej uciążliwa, nie jest czymś, z czym należy walczyć, co należy usuwać, tłumić, ale jest bardzo ważnym przesłaniem. Jeśli uda Ci się je odczytać, wprowadzić do codziennego życia, zmienisz coś zgodnie z sugestiami płynącymi z ciała, może się okazać, że dolegliwość zniknie, ponieważ odpowiednia informacja zostanie dostarczona do systemu umysł – ciało – serce” (s. 73). Tym właśnie zagadnieniom – czyli powiązaniu między ciałem i psychiką – poświęcona została publikacja pt. „Różowa rękawiczka. O tym, jak to, co przeżywamy, ma wpływ na to, jacy jesteśmy”. Dla mnie osobiście, książka ta okazała się ogromnym zaskoczeniem, jakże pozytywnym! Zapoznając się z informacjami Wydawcy na temat tej pozycji, odniosłam zupełnie mylne wrażenie o jej temacie. Dopiero kiedy otrzymałam książkę i zaczęłam ją wertować, okazało się, iż poświęcona została właśnie pracy z ciałem, czyli temu, co mnie naprawdę fascynuje. Szkoda, że ani tytuł, ani podtytuł, ani nawet nota na tylnej okładce tego nie sugerują – być może wtedy pozycja trafiłaby do większego grona zainteresowanych czytelników. Pełna recenzja książki na: http://moznaprzeczytac.pl/rozowa-rekawiczka-o-tym-jak-to-co-przezywamy-ma-wplyw-na-to-jacy-jestesmy-ewa-klepacka-gryz-jacek-sobol/