Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Istnieje pewien typ książek z dziedziny literatury faktu, który pomimo tego, że porusza niezwykle istotne tematy, logicznie łączy szereg faktów w jeden sensowny ciąg, dochodzi do niekiedy bardzo nowatorskich wniosków i stara się racjonalnie wyłożyć swoje tezy - nie przebija się do głównego nurtu. W momencie wydania publikacje tego rodzaju postrzegane są w najlepszym razie jako niezrozumiałe, a w najgorszym jako przejaw „chciejstwa”, myślenia życzeniowego czy wręcz przejawu lekkiej paranoi. W przypadku „Ostatnich dni Europy” Waltera Laqueuera mamy do czynienia z ukazaniem przyszłości naszego kontynentu w kontekście zalewania go nieustającymi falami imigrantów, co bardzo dobrze koresponduje z rzeczywistą sytuacją jaką można zaobserwować chociażby w mediach. Autor na niespełna dwustu stronach przeprowadza dosyć drobiazgową analizę ruchów imigranckich do Europy: przyczyn, stanu faktycznego oraz podejmuje się postawienia garści hipotez dotyczących skutków takiego postępowania. Podtytuł „Epitafium dla Starego Kontynentu” jest tutaj świetnym credo książki. To prawda, że - czytana dzisiaj - publikacja Laqueuera nie jest już tak szokująca jak w chwili wydania w 2007 roku, kiedy to problem imigrantów ograniczał się właściwie do tych społeczności, które już zamieszkiwały Francję, Niemcy czy Wielką Brytanię. Byliśmy jeszcze przed wojnami na Ukrainie, w Syrii czy obaleniem dyktatury w Libii i nikt nie był w stanie przewidzieć jak wielka rzesza ludności napłynie do naszej części świata. Dzisiaj zjawisko to nam właściwie spowszedniało. Pod tym względem dzieło „Ostatnie dni Europy” jest pozycją niesamowicie przewidującą i dalekowzroczną, wręcz proroczą. Autor analizuje związek niekontrolowanej polityki imigracyjnej, której towarzyszą wewnętrzne napięcia polityczne i społeczne z kryzysem tożsamości Europejczyków. Są to problemy, o których – znów – dzisiaj mówi się dosyć powszechnie, ale 10 lat temu były jeszcze mało eksploatowane i najprawdopodobniej traktowane po macoszemu, gdyż w przeciwnym razie nie doszłoby do obecnej sytuacji. Sama książka napisana jest jak reportaż. Autor posługuje się danymi statystycznymi, podaje konkretne liczby w oparciu o różne źródła, kiedy nie jest czegoś pewien wyraźnie to zaznacza, lecz jednocześnie ma dosyć cięty język i wyraźnie unika ugrzecznionych i ugłaskanych zwrotów do jakich przyzwyczaiła nas polityczna poprawność. Laqueuer dostrzega też, że toczący się konflikt cywilizacji jest niczym naczynia połączone wiążący ze sobą obecność obcych grup etnicznych, narastanie nastrojów antyimigranckich i niezadowolenia, wzrost przestępczości, upadek moralny, a w konsekwencji dokonujący się demograficzny i kulturowy przewrót. Patrząc z perspektywy czasu, autor niewiele się pomylił. Trudno powiedzieć czy warto polecić „Ostatnie dni Europy”. Teoretycznie jeszcze kilka lat temu była to pozycja mogąca otworzyć oczy osobom, które nie wierzyły (albo nie chciały do siebie dopuścić myśli),że istnieje prawdziwe zagrożenie dla Starego Kontynentu związane z kurczącą się demografią wśród rdzennych mieszkańców i przybierającą na sile wśród ludności napływowej. Z drugiej jednak strony, obecnie przepowiednie Laqueuera stały się faktem i lektura jego książki jest… zbędna. Jedyne co, to można docenić zmysł antycypacji autora, ale być może związane jest to z doświadczeniami izraelskimi. Jest to państwo, które doskonale zna realia funkcjonowania w otoczeniu sąsiadów, którzy są odmienni kulturowo i jednocześnie rozmnażają się znacznie szybciej. Pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że – cytując autora – Europa w bliskiej przyszłości ostatecznie nie straci swojego znaczenia i nie stanie się jedynie muzeum dawnych osiągnięć kultury, dostarczającym rozrywki majętnym turystom z Azji.