Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po „Kryminalnym Wrocławiu” czas na Olsztyn! Ileż przeciekawych rzeczy można dowiedzieć się właśnie z takiej formy oprowadzania po nieznanym mieście. Tym razem w dziesięciu odsłonach. Różnych autorów i w różnej fabule. Jedno co łączyło tę antologię, to zbrodnia w Olsztynie. Wszystko inne było wariacjami na temat. I myślę, że nie przesadziłam w tej ocenie, bo granicami czasu, wyboru konkretnego miejsca w Olsztynie czy doboru bohaterów, była tylko i wyłącznie wyobraźnia twórców osadzona w znajomości miasta. Miejsca wnikającego w duszę artysty, egoistycznie domagającego się roli pierwszych skrzypiec w ich opowieściach. „Tak to już bywa z tymi pisarzami, że gdy raz coś pokochają, to wnikają w tę rzecz i zlewają się z nią w jedną całość.” – trafnie napisała Wiktoria Korzeniewska w pierwszym opowiadaniu „Kamienica z wieżyczką”, które było bardzo dobrym wprowadzeniem do zbiorku, symbolicznie tłumaczącym przymus pisania pod wpływem miejsca i skojarzonych z nim tematów. Wystarczyło uchwycić jeden z dostrzeżonych wątków ( a niewielu to potrafi),których wokół kłębiło się multum i pisać. Nawet jeśli miałoby to być okupione zbrodnią. Nawet jeśli autor nie zauważył spisku na jego życie. Nawet jeśli miałby się stać ofiarą własnego miasta. Bo Olsztyn miał tylko jeden cel – stworzyć książkę o sobie. I dopiął swego! Nieważne że od tej mrocznej strony, którą posiadał od zawsze, jak każde inne miasto. Przecież do pisania o tych jasnych nikogo zmuszać nie trzeba. Powstają więc przewodniki i informatory, jak grzyby po deszczu. Ale do pisania o tych niejasnych, niejednoznacznych, sekretnych, skrytych za zasłoną milczenia, potrzeba ludzi z wyobraźnią. Ludzi odważnych! I znalazł takich! W atmosferze niedopowiedzeń i dużego prawdopodobieństwa, w scenerii autentycznych, zabytkowych budynków i krętych uliczek dopuszczałam myśl, że tak mogło również być. Zarówno w XV wieku, w latach 50. i 70. ubiegłego wieku, jak i wczasach współczesnych. W tajemnicze intrygi, niewyjaśnione zbrodnie mogli być zamieszani zarówno nieznani historii z nazwiska, jak i sam Mikołaj Kopernik. Nie wszystko jest dzisiaj na tyle definitywnie wiadome i udokumentowane, by być pewnym prostoty przeszłości. Zwłaszcza, że ona sama dawała o sobie znać trupami odkopywanymi przez obecnych, przypadkowych mieszkańców Olsztyna. W różnych zaułkach miasta. Tę wędrówkę po miejscach zbrodni traktowałam jak specyficzny przewodnik, zaglądając do niszczejących koszar, zamku Kapituły Warmińskiej, Zaułku Kuglarzy (podejrzewam, że został wymyślony),do mieszkania w jednej z olsztyńskich kamienic, ale i do villi z „panic roomem”, na wąskie schody prowadzące na zamkową wieżę, tory kolejowe, nad Jezioro Kortowskie i w wiele innych, pozornie zwykłych miejsc. Każde z nich mogło, choć nie musiało, być świadkiem czyjejś krwawej tajemnicy. I właśnie ona czyni Olsztyn ciekawym dla mnie, obcej, ale przede wszystkim dla olsztynian. Dla tych ostatnich może być odkryciem miasta na nowo. Od innej, nieznanej strony ujrzanej przez wybranych, posiadających dar wyobraźni i operowania słowem. Olsztyn wiedział kogo wybrać i wiedział, „że coś, co ma przetrwać przez pokolenia, nie powstanie bez zapachu śmierci”. Pozwoliło swoim dziesięciu pisarzom podążyć tropem śladów krwi, by z dziesięciu spojrzeń na jego oblicze, stworzyć jeden obraz. Obraz mroczny i niebezpieczny. I o to mu chodziło! W odpowiedzi widzę, jak „Olsztyn wyszczerzył się złamanym płotem w jednym z zapomnianych podwórek”. http://naostrzuksiazki.pl/