Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna książka o poecie, który w swoim czasie uchodził za wybitnego twórcę o europejskiej renomie, tymczasem dziś jest zapomniany, nikt go nie czyta, bo - jak stwierdza w zakończeniu Autorka - jego styl znika w przekładzie i tylko po łacinie można go należycie docenić. Moim zdaniem Buszewiczowej udało się w tej pracy przywrócić Sarbiewskiemu nieco dawnej świetności. Bardzo dobrze ukazała istotę horacjańskich nawiązań, wyjaśniła, skąd tak ogromny wpływ tego liryka na twórczość Europy nowożytnej. W tej perspektywie jawi się Sarbiewski jako przedstawiciel pewnego ważnego, bardzo w epoce baroku silnego nurtu poetyckiego. Autorka nieraz cytuje starszą, ale bardzo dobrze wyjaśniającą kluczowy dla literatury nowołacińskiej problem imitacji i emulacji, pracę A. Fulińskiej "Naśladowanie i twórczość". Do pewnego stopnia te dwie monografie uzupełniają się i wyjaśniają trudno dziś dla nas zrozumiałe podejście dawniejszych poetów do kwestii oryginalności i naśladownictwa. Ważny jest rozdział o Sarbiewskim jako poecie sławiącym Wazów i papieża Urbana VIII - jakiż byłby to Horacy, gdyby nie sławił Augusta? Ten polityczny aspekt twórczości jezuickiego poety dodatkowo podkreśla fakt, że jego utwory były w swoim czasie bardzo aktualne, szeroko czytane i rozumiane. Pewne zdziwienie współczesnego czytelnika może też wywołać wykorzystanie przez Sarbiewskiego wątków z twórczości miłosnej Horacego do sławienia Matki Boskiej. Nie jedyne to miejsce, w którym bohater tej książki zaskakuje. Ale od czego jest discordia concors? Tomasz Babnis P.S. Wielki plus dla Autorki za bardzo dobre przekłady i widoczną biegłość latynistyczną. Polonista z takimi kompetencjami w dziedzinie filologii klasycznej to idealny neolatynista, oby takich jak najwięcej.