Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość późno doceniłem twórczość Czesława Niemena. Wczesne utwory wydawały mi się szczerze mówiąc mało przekonujące. Ale kiedy w moje ręce trafiła winylowa „czerwona płyta”, otworzyły się uszy i oczy muzyczne. Pierwszy longplay z tego dwupłytowego wydawnictwa to absolutne arcydzieło. Nie wiem czy palmę pierwszeństwa przyznać „Italiam, Italiam” czy raczej „Aerumnarum Plenus”, bo obie kompozycje przepyszne. Zresztą całe opus magnum Pana Czesława. I od tej pory słucham Niemena z dużą przyjemnością, choć raczej z czasów gdy poszukiwał innej formy, eksperymentował z muzyką i kolejnymi składami. Enigmatic, Grupa Niemen, Aerolit… Wśród muzyków nagrywających wraz z Niemenem „czerwony album” był gitarzysta Tomasz Jaśkiewicz – bohater niniejszej, bardzo klimatycznej, książki. Zawiera niezwykle szczere, a zarazem skromne wyznania człowieka, który zdaje się bagatelizować własny udział w życiu muzycznym. Szczerość momentami jest posunięta aż do przesady, gdy przyznaje się do własnej niewiedzy, braków, czy motywacji do grania. Pomimo trudności zachował dużą życzliwość dla środowiska i ludzi z którymi współpracował. Nie ma właściwie pretensji do nikogo, nie ma żalu do tego jak ułożyło się jego życie i kariera. Tym większy szacunek dla człowieka, który nie stara się udawać, że jest kimś innym. Ta swoista „rzeka wspomnień” nie dotyczy wyłącznie etapu współpracy z Czesławem Niemenem, jak można mylnie przypuszczać z tytułu książki. To bardzo ciekawe przypomnienie innych zespołów i muzyków (Andrzej Turski [sic!]) funkcjonujących w Polsce w latach 60-tych XX wieku. Ze szczególnym uwzględnieniem grupy „Chochoły” (dla większości widzów znanej pośrednio z serialu „Wojna domowa”),z której część muzyków weszła w skład „Akwareli”. Rozmowa z Tomaszem Jaśkiewiczem w niewymuszony i naturalny sposób przywraca klimat powojennej Warszawy, pokazuje jaką radość sprawiało granie na jakimkolwiek instrumencie, jak tasowały się składy zespołów oraz jak to wszystko nagle się rozmyło. Działalność muzyka w latach 70-tych omówiona nieco skrótowo, ale miło że wspomniano takie grupy jak „Bemibek”, „Klan” czy odnotowano twórczość Tadeusza Woźniaka. Za szczerość i humor przy wspominaniu występów we Włoszech – zasłużona nota 7.