Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę podkreślić, że choć cykl książek o ptakach egzotycznych Autorki został wydany w latach 90-tych, osobiście wyniosłam z książki "Nierozłączki" (tak samo jak z jej poprzedniczek) więcej, niż mogłabym dowiedzieć się z książek wydawanych współcześnie, którym brak jest podstaw (a częstym "usprawiedliwieniem" słowa: "takie wiadomości można znaleźć w internecie"). Ja jednak cenię sobie słowo pisane, dlatego bardzo podobały mi się opisy wszystkich gatunków nierozłączek, zawarte w książce. Autorka musiała porządnie przygotować się do wydania tej książki (co potwierdza bibliografia)- przy każdym gatunku znajdziemy historię jego odkrycia, udomowienia, opis środowiska, w jakim dany gatunek żyje, rodzaj pożywienia, wygląd, zwyczaje lęgowe, charakter i w końcu- sytuację każdego z opisanych gatunków nierozłączek na początku lat 90-tych w hodowlach polskich i zagranicznych. Rzecz jasna, fragment dotyczący mutacji na dzień dzisiejszy byłby bogatszy, gdyż mutacji barwnych jest obecnie więcej, a i Polska nie jest już zaściankiem Europy, co sprawia, że przed hodowcami pojawiły się nowe możliwości, a w naszych wolierach fruwają coraz rzadsze gatunki i mutacje papug (oraz innych ptaków). Warto wspomnieć także o pierwszej części książki, która zatytułowana jest "Nierozłączki w hodowli domowej". I faktycznie, poruszony jest każdy aspekt "z życia papugi": odpowiednie pomieszczenie do trzymania nierozłączek (woliery i klatki),żywienie, rozmnażanie- który to dział spodobał mi się wyjątkowo ze względu na różne ciekawostki, o których nie wiedziałam, i w końcu "Higiena i choroby" z opisem najczęściej spotykanych schorzeń i metod leczenia domowymi sposobami, czyli niezbyt inwazyjnymi, a mogącymi przynieść ptakowi ulgę. Ciężko uwierzyć, ale w tej cienkiej książeczce nie brakuje niczego, co powinna zawierać dobra publikacja. Jest oczywiście pokazana przynależność systematyczna nierozłączki, a każdy gatunek opatrzony barwną ryciną (w przypadku gatunków, u których występuje dymorfizm płciowy, na rycinie przedstawiony jest samiec i samica, niestety brak oznaczeń, które jest które). U gatunków, wśród których utrwaliły się mutacje barwne na tyle, by wyjść spoza wąskiego grona- przedstawione są także nierozłączki poszczególnych mutacji (i tutaj przyznam, że niespodzianką dla mnie było, że w roku 1990 najwięcej mutacji barwnych w Polsce spotykało się u nierozłączki czerwonoczelnej, dzisiaj palma pierwszeństwa należy do nierozłączki Fishera i czarnogłowej. Nie muszę chyba dodawać, że książkę polecam każdemu miłośnikowi papug, jednak w dzisiejszych czasach warto uzupełnić wiedzę dotyczącą genetyki (mutacji barwnych) i metod hodowlanych (nowocześniejszych rozwiązań) choćby poprzez fora tematyczne w internecie.