Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Generalnie nie lubię wspomnień literatów/poetów (niepotrzebne skreślić) - są często bardzo poetyckie i literacko upiększone a tym samym tracą dla mnie walor autentyczności. Autor jest liryczny i literacki, narracja jest udziwniona (jak to u literatów) ale całość jest zadziwiająco dobra. Wspomnienia, zwłaszcza z walk są surowe, dokładne i bez zbędnego bajdurzenia. Akcje podziemia są nieźle opisane. Autor wspomina o mniej chwalebnych elementach walki partyzanckiej, pracy konspiracyjnej czy zwyczajnie tamtych czasów. Czyni to właśnie w takim specyficznym surowym, dokładnym stylu, który przeplata się z bardziej literacko wyszukanymi miejscami poświęconymi głównie żonie, widokom, Wileńszczyźnie etc. Nota bene jeden taki liryczny fragment mi się bardzo spodobał - opowieść o tym jak funkcjonowały, działały na ludzi listy w oddziale partyzanckim i jak dowóz takowych był zorganizowany. Autor nieco komunizuje - przytacza brednie jakoby "Bohun" chciał rozpędzić oddział Markowa i ten tylko go uprzedził (autor był przy rozstrzeliwaniu ludzi z tego oddziału bo sam do niego należał - jak również jego żona) - wynik chyba ponad 40 lat komunistycznej propagandy. Takie coś pojawia się jeszcze parę razy ale aż tak bardzo nie razi. Jeśli zaś idzie o korektę - to była słaba. Zwyczajnie pewnych literówek nie powinno być a tu są. Czasem to drażni. Zdjęcia są fajnie dobrane, nie wnoszą nie wiadomo jak wiele ale są miłym dodatkiem. Generalnie wspomnienia całkiem ciekawe.