Zobaczcie, co zespół LC będzie czytał w Święta - wyjątkowo prezentujemy się wszyscy (oprócz programistów, którzy zdecydowanie preferują czytać kod). 

Czytelnicy i Przyjaciele lubimyczytać.pl tym razem zacznę od życzeń. Aby najbliższy czas upłynął Wam w przyjemniej atmosferze, wśród najbliższych, książek, a także w świecie lubimyczytać.pl. Zaczytanych Świąt!

Długo wertowałam biblioteczkę w poszukiwaniu lektury na najbliższe dni. Z jednej strony chciałam odpocząć od krwawych kryminałów, niespokojnych reportaży i bestsellerów, z drugiej przeczytać coś wyjątkowego, co pozwoli mi się na chwilę zatrzymać, zastanowić, pokontemplować czas spędzony przy lekturze. Marudziłam w biurze, że nie wiem co czytać, więc każdy podsuwał mi coś innego, ciekawego, ale osiołkowi w żłoby dano… Aż zajrzałam do rekomendacji na moim koncie w LC i nasz algorytm tym razem mile zaskoczył wybierając dla mnie Nieśmiertelność Milana Kundery. Przeczytałam opinie użytkowników i szybko udałam się do pobliskiej księgarni. Tym samym rozpoczynam tygodniowy urlop i zatapiam się w refleksyjną powieść o nieśmiertelności. Jeżeli ktoś chce zajrzeć do mojej biblioteczki zapraszam tutaj. 

W tym roku wolne dni wypadają kiepsko. Poza tradycyjnie wolną sobotą i niedzielą, dochodzi tylko wolny poniedziałek. I nie oszukujmy się – nawet jeśli ktoś, tak jak ja – obchodzi laicką wersję Bożego Narodzenia, czyli Gwiazdkę, to swoje odcierpieć musi – czyli czasu na spokojne czytanie w domu pozbawionym świątecznej atmosfery za dużo nie będzie. Chociaż moja rodzina już się przyzwyczaiła, że wpadam tylko na wigilię i potem może ewentualnie jeszcze na jakąś szybką kawę w drugie święto. Tym niemniej, mam nadzieję, że w końcu znajdę czas, aby na spokojnie usiąść do Piątej pory roku N.K. Jemisin. Po pierwsze wydało ją SQN, a oni wydają dobrą fantastykę, po drugie polecił ją Oskar z SQN i nie mam powodów, żeby mu nie wierzyć, po drugie książka jest laureatką Hugo i była nominowana do Nebuli i Locusa – może te nagrody nie znaczą już tyle, co kiedyś, ale mimo wszystko – można się nimi sugerować. Staram się nie czytać wcześniej recenzji i opinii, żeby nie trafić na jakiś spoiler – więc do lektury podchodzę nieskalana. I mam nadzieję, na bardzo dobrą zabawę.

W Święta zamierzam oderwać się od stołu i wybrać w góry - przynajmniej na papierze. W ręce trzymam biografię jednego z największych polskich himalaistów i zastanawiam się czy będzie to tylko kolejna faktograficzna książka o górach, czy może coś więcej. Coś, co pomoże zrozumieć motywacje i ambicje tych ludzi, którzy jak Jerzy Kukuczka ryzykują wszystko dla tej jednej krótkiej chwili spędzonej na szczycie.

Mnie interesowało zawsze to, co w tych ludziach siedzi, tam gdzieś głęboko pod powierzchnią, ta cząstka ich duszy czy uczucie, które każe im zmagać się z naturą, z ograniczeniami swojego organizmu, ze swoimi słabościami i lękiem i pcha ich naprzód. Mam nadzieję, że Kukuczka chociaż trochę przybliży mnie do odpowiedzi na te pytania i zaspokoi moją ciekawość, a jest na to duża szansa zważywszy na bogaty materiał faktograficzny jaki zebrali autorzy i na osobiste pamiętniki i zapiski Kukuczki, których w książce jest całkiem sporo. Do książki „Kukuczka” pcha mnie jeszcze jedno - nostalgiczny powrót do przeszłości - Jerzy Kukuczka to przecież bohater narodowy niezwykłych lat 80., a wiemy że w tamtych czasach nie tylko wyprawa na szczyt była wyzwaniem.

Dzwonię do mojej mamy. Po wstępnym i wzajemnym rozpoznaniu, co słychać, regularnie pada to samo pytanie: i co, przeczytałaś już trzeci tom Knausgårda? Staram się być dobrą córką, ale niestety nie zawsze mi wychodzi. Udzielam złej odpowiedzi. Tłumaczę się. Zasłaniam tysiącem wymówek. Mówię, że miałam do przeczytania tyle innych książek, pilnych, koniecznych, wynikających z zawodowych zobowiązań. Przechodzę do kontrataku. Bo poza tym słyszałam, że trójka słaba, nudna, o dzieciach i kupach, czy ja chcę czytać o dzieciach i kupach? Mama zna te wszystkie odpowiedzi na pamięć i wciela się w swoją rolę równie dobrze przećwiczoną i rzetelnie zgraną. Ale przecież na tym nie kończy się cykl, odpowiada spokojnie. Po tomie trzecim jest już czwarty, który gorąco mi poleca, bo jest o wiele lepszy od trójki, no i pod choinką chętnie by znalazła tom piąty (sugestia wychwycona i zapamiętana), który przecież niedawno się ukazał, a ja jej nic nie powiedziałam, niedobra córka! I ta piątka, ta piątka jest ponoć genialna, najlepsza ze wszystkich części! I czy ja doprawdy nie mam zamiaru tego sprawdzić? Przekonać się sama? Z mamą o tym porozmawiać?

Nic tylko się zacukać.

Mamo, obiecuję, że już w wigilię, zanim nasze psy przemówią ludzkimi głosami, zabiorę się za tego nieszczęsnego, naburmuszonego Knausgårda, pokruszę na niego makowcem i sernikiem, potraktują go rodzynką i mimo wszystko dam mu szansę. Tak, tak, w święta rozpocznę trzeci tom „Mojej walki”. Podejście trzecie.

Planowałam napisać o zupełnie innej książce. Miałam zamiar poświęcić swój świąteczny, wolny czas na lekturę tytułu emocjonalnie neutralnego, nie wymagającego dużego skupienia. Na dodatek okraszonego fotografiami i najlepiej czytanego przy muzyce konkretnego zespołu. Tyle jeśli chodzi o plany. Dlaczego się zatem zmieniły?

Zaważył jeden facebookowy artykuł. Warunki tramwajowe, trasa z pracy do domu. Lead, na którym dłużej zatrzymuję swoją uwagę. Z inicjatywy Polki z Berlina Europejczycy chcą okazać solidarność z ludnością Syrii i pokonać ponad 3000 kilometrów na piechotę. Z Berlina przez Czechy, Austrię, Słowenię, Chorwację, Serbię do Aleppo. Tak, jak rok wcześniej szli uchodźcy, tylko w odwrotnym kierunku. 

Wchodzę do mieszkania. Rzucam torby z prezentami, witam się z synem, głaszczę kota. Mąż, miłośnik reportaży, chwali się nowo zakupionymi książkami. Zerkam na tytuły ze znanej serii, na jednym dłużej zatrzymuję wzrok. „Przez morze. Z Syryjczykami do Europy”. Czytam tekst na obwolucie. Czeski fotograf Stanislav Krupar i niemiecki reporter Wolfgang Bauer postanowili przebyć drogę, którą pokonują uciekinierzy. Zmienili tożsamość i przyłączyli się do Syryjczyków, którzy próbują przedostać się z Egiptu do Włoch.

I już wiem, jaką książkę będę czytać w święta. A „Republika” Leszka Gnoińskiego poczeka, po świętach mam przecież urlop.

Na wstępie chcę życzyć wszystkim, którzy to czytają wesołych świąt. Pamiętajcie, że literatura jest najlepsza na wigilijną niestrawność. Zwłaszcza jeśli schowacie się in angulo cum libello zamiast całymi dniami zajadać karpia kapustą (i na odwrót). W moim przypadku może to nie zadziałać, bo praktykuję symultaniczność jedzenia i czytania. Muszę Wam się zwierzyć, że uwielbiam święta. To jedna z niewielu okazji w roku, kiedy rzeczywiście mam więcej czasu na nadrabianie zaległości czytelniczych. Książkę na tegoroczną gwiazdkę wybrałem już jakiś czas temu. To zbiorcze wydanie trylogii Twoja twarz jutro Javiera Maríasa. Powieści „Gorączka i włócznia”, „Taniec i sen” oraz „Trucizna, cień i pożegnanie” w jednym woluminie składają się na ponad 1000 stron literackiej wspaniałości, w której zanurzę się już za chwilę. Takie są przynajmniej założenia. Często działam pod wpływem impulsu (niby jak inaczej kupiłem to opasłe tomisko?!). Zostawiam sobie zatem otwartą furtkę, gdyby w deszczu nowych książek, który tradycyjnie kapie mi na głowę pod koniec grudnia, znalazło się coś, na co będę miał w danej chwili większą ochotę. Nie trzymajcie mnie zatem za słowo. Podobnego deszczu i Wam życzę. Niech Nowy Rok wypełni Wasze regały. 

Myślę sobie - trochę życzeniowo, że w te Święta będę czytać nową książkę Joanny Bator. Jest ona na mojej liście do świętego Mikołaja, a on zazwyczaj mnie słucha i spełnia moje prośby.

Przeczytałam fragment Roku królika, który ukazał się w grudniowym numerze „Książek” Gazety Wyborczej i od razu mi się spodobał. Bohaterką tej powieści jest Julia Mrok, autorka romansów historycznych, będąca w związku z dwoma mężczyznami. Aleksandrem - tłumaczem poezji i Alem - autorem kryminałów. Jak sama przyznaje, nigdy nie interesował jej tradycyjny model rodziny. Jej wybory życiowe są świadome. Zależy jej na zaspokojeniu swojej rozkoszy, ale też osób, których może tą rozkoszą obdarowywać.

Na końcu tego tekstu znalazł się cytat, który zapadł mi głęboko w pamięć: Może ludzie powinni rozstawać się właśnie wtedy, kiedy jednej z osób zaczyna w nocy przeszkadzać cudzy oddech.

Jak powiada klasyk „Święta, święta i po świętach”, dlatego też na tegoroczną świąteczną lekturę zaplanowałam coś krótkiego, lekkiego i zabawnego. Będzie to Siła niższa Marty Kisiel – książka, na którą czekałam 6 lat.

No właśnie, 6 lat temu zupełnie przypadkiem natknęłam się na „Dożywocie”. Byłam wtedy na etapie, że wszystko, co wydane przez Fabrykę Słów, kupowałam w ciemno. „Dożywocie” zachęcało śliczną okładką i zapowiadało się na dobre, humorystyczne fantasy. Po kilku pierwszych stronach zakochałam się w Lichotce na zabój. Połknęłam książkę w jeden dzień, by potem minimum raz w tygodniu szukać w necie nowin dotyczących kolejnej części. W tak zwanym międzyczasie Marta Kisiel przeszła z Fabryki do Uroborosa, wydała „Nomen omen”, potem ukazało się wznowienie „Dożywocia”, jednakże nowych przygód Licha, Konrada, cudownego Krakersika ani widu, ani słychu. I w końcu jak grom z jasnego nieba gruchnęła zapowiedź „Siły niższej”!

Święta spędzam w tym roku w towarzystwie wspaniałych bohaterów „Dożywocia”. Serdecznie zapraszam, Konrad, Licho i Krakers na pewno nie będą mieć nic przeciwko, jeśli ktoś do nas dołączy

Moje zainteresowanie telewizją jako głównym źródłem filmowo-serialowych treści zaczęło wygasać równolegle do zakończenie drugiego sezonu „House’a”. Na początku włączałam ją popołudniami, żeby zagłuszyć sterylną ciszę w pokoju, a później bezdusznie wyniosłam telewizor - komunijny (!) nabytek z pokoju, żeby mieć wolną półkę na książki. Odkąd mam do telewizji sporadyczny dostęp przestałam traktować ją po macoszemu. Ostatnio przełączałam programy o celebryckich wojażach do Azji, w poszukiwaniu „czegoś do obejrzenia”, aż natknęłam się na „Śniadanie u Tiffany’ego”. A dokładnie na końcówkę filmu, gdzie bohaterowie całują się w strugach deszczu. Idę o zakład, że obfita ulewa była strumieniem z węża ogrodowego.

Przypomniałam sobie wtedy o kolekcji „Gazety Wyborczej”, której kolejne tomy moja mama układała na białej serwetce. Wśród nich było też Śniadanie u Tiffan'ego Trumana Capote’a w koralowej obwolucie. Więc w tym roku po tym jak wcisnę w siebie ostatniego kupnego pieroga z Biedronki i popiję barszczem z paczki zabiorę się w końcu za jedną z tych książek z serwetki mojej mamy. No, może jeszcze rozpakuję prezenty. Według redakcyjnych relacji powieść nie kończy się tak cukierkowo jak film. Jej objętość wręcz zachęca, żeby spędzić poświąteczne wieczory z Holly, uciekającą przed dorosłym życiem. Poza tym to klasyka, a mówią, że wypada ją znać. 

A jak wygląda Wasz wybór lektur na Święta?