Długo myślałam, co napisać o tej książce. Długo, bo ponad tydzień. I tak naprawdę, to niewiele wymyśliłam. Chcę napisać jedno: „Woda dla słoni” jest fantastyczna. Dawno nie czytałam książki, która zachwyciłaby mnie do tego stopnia. A o takich ważnych, uwielbianych przez nas książkach, najtrudniej się pisze. Niestety. Catalina

Pamiętam, że pierwszym moim słowem, kiedy już przeczytałam książkę i odłożyłam ją na półkę, było: okej. Po prostu zakochałam się w tej opowieści. Każda chwila wzruszenia przy tej książce była właściwa, a do jej lektury chętnie jeszcze kiedyś wrócę i przypomnę sobie o tym jak słonica Rosie dała dwójce zakochanych szanse na wspólne życie. młoda-pisarka

Całość czyta się szybko, lekko i z przyjemnością. Jeśli ktoś ceni zabawę literackimi konwencjami, to będzie zadowolony, gdyż nie jest to standardowy kryminał. A jeśli dodatkowo lubi śródziemnomorską kuchnię, na pewno nieraz obliże się, widząc oczyma wyobraźni to, co Montalbano ma na talerzu. allison

Zachęcona przychylnymi opiniami, przeczytałam i cała jestem w skowronkach. Bo jak na kryminał przystało lektura lekka i przyjemna, tak w sam raz na odprężenie od cięższych pozycji. Czytało mi się ją wyjątkowo dobrze, bo i główny bohater nie starał się w niczym mojej sympatii do siebie pomniejszyć. Katarzyna Bartnicka

Autobiografia Mario Vargasa Llosy, „Jak ryba w wodzie. Wspomnienia” jest pozycją, od której należy zacząć przygodę z tym pisarzem. Dla tych, którzy Llosę już trochę znają, książka jest świetnym uzupełnieniem i wyjaśnieniem wielu wątków podejmowanych w powieściach, zwłaszcza, jeżeli chodzi o giganta - Rozmowę w „Katedrze”. Leśna_czytelnia

Za dużo polityki, za mało Vargasa. Tzn. polityka zawsze u Vargasa była, ale w odpowiednich i uniwersalnych promocjach, a tutaj jest taka osobista kawa na ławę. Poza tym guzik o tym wiemy, o tym Peru i tamtym świecie. Wątki z przeszłości są przewodnikiem po dziełach Llosy i to jest ta prawdziwa wartość książki jak dla mnie. W tych wspomnieniach Llosa objawia się w pełni. Kolejny dowód na to, że sztuka nie miesza się z polityką. lapsus

Pomimo drobnych mankamentów jest to powieść wielka, pełna emocji i prawd. Powieść czasem gorzka, czasem wesoła, lekka, trudna, przyjemna, drażniąca. Cały Irving, który czasem szokuje, czasem zniesmacza, zawsze jednak coś przekazuje i daje do myślenia. Mnóstwo jest tu pięknych momentów, mnóstwo lirycznych scen, świetne dialogi, wiele genialnych sformułowań wynoszących tę powieść na wyżyny. wkp

Miło czasami przeczytać sobie książkę o kimś, kto jest pełny wad i wydaje się być pozbawiony głębi. Mimo iż zabrakło psychologicznej analizy (o to w końcu chodziło) i kompletnie nie rozumiałam motywów działań bohaterów, książkę czytało mi się dobrze i z napięciem, zwłaszcza pod koniec, bo przyznaje - na początku strasznie się gubiłam. Dla mnie rewelacja, mimo tego że nie polubiłam głównego bohatera. Za to bardzo polubiłam Dużą, szkoda że Irving nie nakreślił tej postaci bardziej szczegółowo. Seira

„Wodne anioły” to kryminał bardzo specyficzny, w zasadzie nawet mogę powiedzieć, iż jeden z najoryginalniejszych jaki zdarzyło mi się czytać. Oprócz bowiem standardowej zagadki kryminalnej i policyjnego dochodzenia posiada kilka elementów, które odróżniają tę książkę od typowej pozycji z tego gatunku. Zdecydowanie nieszablonowe jest wprowadzenie zjawisk nadprzyrodzonych w postaci duchów ofiar, które komentują zaistniałe wydarzenia.  Katarzyna

Bardzo lubię tego autora, ale konwencja uzależnionego śledczego z problemami osobistymi trochę mnie już znudziła. Wraz z nową serią liczyłam na to, że i główna bohaterka zmieni swoje życie, co zapewni nam w tej serii ciekawy nowy początek. Niestety trochę się zawiodłam, konwencja tej powieści utrzymana jest dokładnie w takim samym klimacie jak poprzednie powieści autora, za to minus, natomiast samej kryminalnej fabule nie mam nic do zarzucenia. Biomycha85