Jeśli to czytacie, to znaczy, że siedzę już w samolocie do Kopenhagi i zaczynam urlop. A skoro mam w planach zwiedzanie stolicy Danii to zakładam, że w podróży uda mi się skończyć „The Danish Girl”, czyli „Dziewczynę z portretu”, którą zaczęłam czytać już jakiś czas temu, ale zawsze mnie coś odrywało od lektury. Co nie oznacza, że książka jest nudna, bynajmniej!

Przyznam szczerze, że o „Dziewczynie z portretu” usłyszałam pierwszy raz, gdy opublikowano zdjęcie Eddiego Redmayne'a ucharakteryzowanego na Lily Elbę. Stwierdziłam wtedy, że koniecznie muszę poznać tę historię! A po tym, jak świat kilka dni temu obiegła informacja, że nie ma już rodzeństwa Wachowskich, są siostry Wachowskie tematyka osób transgender stała się jeszcze bardziej aktualna. I cały czas zachodzę w głowę – na Boga! jak oni przeprowadzili te wszystkie skomplikowane operacje na początku XX wieku!?

Rodzina Kostków powraca! W końcu, po roku wyczekiwania Maria, Józef, pan Spock i pozostali przezabawni bohaterowie kontynuacji „Ostatniej arystokratki” zamieszkali na moim czytniku. Dlatego też w najbliższy weekend zamierzam zaaplikować sobie kurację na przygnębiające przedwiośnie – będę chichotach, rechotać, chichrać się i śmiać w głos, czytając „Arystokratkę w ukropie”.

Pierwsza część - „Ostatnia arystokratka” - rozbawiła mnie do łez. Miała w sobie wszystko to, co moim zdaniem powinna mieć książka określana jako zabawna: uroczo nieporadnych bohaterów, wywołujące uśmiech fragmenty, które chce się zanotować i zamęczać nimi znajomych na Facebooku (mój ulubiony: Mój ojciec też w nocy nie spał. Grzebał w archiwum, żeby zrozumieć, dlaczego nie jesteśmy miliarderami jak książę Schwarzenberg. Opracował czarną listę przodków, którzy według niego ponoszą największą odpowiedzialność za nasze ubóstwo.) oraz Czechy i Czechów (dla mnie jest to bardzo ważny składnik książek zabawnych). Niestety powieść miała ogromną wadę – zbyt szybko się skończyła. Wydawnictwo zapewniło jednak, że kolejna część jest już w drodze. Minął rok i trochę, „Arystokratka w ukropie” wylądowała na księgarskich półkach i na moim czytniku. Do książki zatem!

Kilkanaście dni temu w Hollywood po raz kolejny rozdano Oscary. Do tegorocznych nagród nominowano wyłącznie białych aktorów, co spotkało się ze sprzeciwem artystów czarnoskórych, w tym słynnego reżysera Spike'a Lee, który otwarcie nawoływał do bojkotu gali. Prowadzący oscarową imprezę, Chris Rock, dosadnie skwitował decyzję akademików, określając ceremonię mianem wręczenia „nagród białych ludzi”. 

To głównie dowody na to, że wyczulenie Amerykanów na wszelkie przejawy dyskryminacji rasowej jest ogromne, a rasizm nadal jest w USA sporym problem. Mimo iż przeszło pół wieku temu ustawowo zniesiono w Stanach segregację, a od kilku lat krajem rządzi pierwszy czarnoskóry prezydent, świetnie mają się tam wszelkie organizacje nacjonalistyczne i rasistowskie, a głównie ta, która budzi największe kontrowersje, czyli Ku Klux Klan. Wydawałoby się, że płonące krzyże i charakterystyczne, stożkowate kaptury to relikty bezpowrotnie minionej epoki. Niestety, nic bardziej mylnego... Jak pisze Surmiak-Domańska, Klan nigdy naprawdę nie zanikł. Przygasa i rozkwita, tkwiąc w tkance społeczeństwa jak wirus potrafiący doskonale asymilować się i adaptować do otoczenia. Wyczuwa, kiedy można rozpętać epidemię, a kiedy należy się przyczaić, przycupnąć. Zapowiada się intrygująca lektura...

A Wy, co będziecie czytać?