-
Artykuły
17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułów
2 -
Artykuły
Ekranizacja Chmielarza nadchodzi, a Netflix kończy „Wiedźmina” i pokazuje „Sto lat samotności”
7 -
Artykuły
Czy książki mają nad nami władzę? Wywiad z Emmą Smith, autorką książki „Przenośna magia“
1 -
Artykuły
Światowy Dzień Książki świętuj... z książką! Sprawdź, jakie promocje na ciebie czekają!
7
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
Czytamy w weekend
Znów nadszedł upragniony weekend. Jeśli pogoda dopisze, redakcja lubimyczytać.pl chętnie spędzi wolne chwile na lekturze w plenerze. Ewa na najbliższe dni wybrała do czytania „Wąski pas lądu” Christine Dwyer Hickey, Alicja natomiast fantastyczną baśniową historię – książkę „Malamander” Thomasa Taylora. Ania będzie za to poznawać „Życie starożytnych posągów”, opisane przez Tomasza Wujewskiego. A po jakie książki tym razem Wy sięgniecie? Czekamy na Wasze odpowiedzi w komentarzach!
W zeszły weekend rozpływałam się nad książką „Pieśń o Achillesie” – opowiedzianym na nowo mitem o tytułowym greckim herosie. Powieść urzeka swoim wysublimowanym językiem i historią, której siłą wcale nie jest (powszechnie znane) zakończenie. Zainteresowanych odsyłam do rozmowy z autorką, znaną polskim czytelnikom ze świetnie ocenianej w serwisie „Kirke”.
Ta książka zapewniła mi sporo emocji, dlatego teraz sięgam po książkę o wiele spokojniejszą. Zresztą, wystarczy tylko rzut oka na okładkę, z której wyziera atmosfera spokoju, zawieszenia. Widnieje na niej fragment reprodukcji obrazu Edwarda Hoppera „Sea Watchers” z 1952 roku, niejednoznaczny w interpretacji.
Zdaje się, że podobnie jest z książką „Wąski pas lądu”. Bohaterowie tej powieści są niejednoznaczni, a przynajmniej takimi wydają mi się po lekturze pierwszych kilkudziesięciu stron. Jest tu kilkuletni chłopiec, który z powojennych Niemiec trafił do Stanów Zjednoczonych, jest gwarne towarzystwo pań w średnim wieku, sprawujące nad nim opiekę podczas wakacyjnego wyjazdu nad morze; jest w końcu sąsiadujące z nimi małżeństwo Hopperów, którzy na Cape Cod spędzali zawsze wakacyjne miesiące. Przede wszystkim jednak jest tu lato, słońce i morze, kilka tygodni niespiesznego odpoczynku, który jednak niewiele wspólnego ma z beztroską. Z pewnym niepokojem, ale i przyjemnością zanurzę się w ten weekend w ten świat z obrazów Hoppera, umiejętnie przelany na karty książki przez Christine Dwyer Hickey.
Upojna letnia pora to idealny czas na fantastyczną, baśniową historię. Na takie historie idealna jest oczywiście każda pora, to jasne dla wszystkich, którzy nigdy nie wyrosną z czytania bajek. Jestem zresztą przekonana, że doskonale jest nie wyrastać, na wyrośniętych patrzę nieco podejrzliwie. Kręcą się w kółko, przeczuwając, że coś zgubili, o czymś zapomnieli – i tak rzeczywiście jest. To, czego szukają, nawet o tym nie wiedząc, zawsze czeka na odnalezienie w bajkach, w locie ptaków, które wcale nie muszą mieć skrzydeł, śpiewie niemych ryb, na dnie muszli znalezionej na szczycie gór. Nic nie jest przecież takie oczywiste, trzeba tylko wyruszyć w drogę pełną magicznych niespodzianek.
Można na przykład udać się do Widmowego Portu, gdzie w Hotelu Grand Nautilus mieści się Biuro Rzeczy Znalezionych. Prowadzi je chłopiec, który pewnego dnia został znaleziony w skrzynce cytryn na plaży. Któregoś wieczoru trafia do niego niezwykła zguba, dziewczynka, która jest przekonana o tym, że tylko on może jej pomóc. „Zgubiłam się – tłumaczy – I chcę, żeby mnie odnaleziono”. Tak rozpoczyna się fantastyczna, przygodowa historia, w której możemy otrzymać receptę książkową z Widmowej Poradni Czytelniczej (tutaj książka sama wybiera czytelnika – może zresztą tak jest zawsze, tylko nam brakuje pokory, żeby to zauważyć?). Możemy posłuchać, co ma do powiedzenia pewien gadający kot – choć niewykluczone, że po prostu mamy w uszach morską mgłę i tylko wydaje nam się, że kot mówi. I w końcu przekonujemy się, czy istnienie malamandra, człowieka – ryby, którego jaja spełniają życzenia, to na pewno tylko legenda…To właśnie oko tego potwora łypie na nas z bajecznej okładki „Malamandra” Thomasa Taylora, łypie, hipnotyzuje i przyciąga.
Upalna pogoda sprzyja zanurzeniu się pod wodę w poszukiwaniu morskich potworów i tych wszystkich mniejszych i większych skarbów, które gubimy jako dorośli, a potem odnajdujemy w magicznych opowieściach. Gotowa na niespodzianki, zanurzam się głęboko w ślad za malamandrem.
W zawodzie archeologa śródziemnomorskiego jednym z ciekawszych i bardziej ekscytujących odkryć jest odnalezienie fragmentu starożytnego posągu. Do marzeń wręcz możemy zaliczyć chęć odnalezienia pełnego egzemplarza! Nie oszukujmy się, takie odkrycia są niezwykle rzadkie podczas badań terenowych i wykopaliskowych. Posągi to jednak jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów antycznych kultur śródziemnomorskich. To właśnie one stanowią dużą część kolekcji muzealnych. Z wystaw patrzą na nas zazwyczaj zimne kamienne oczy należące do idealnie ukształtowanych ciał.
Jaka jest ich historia? Czy ich oczy zawsze były tak kamiennie zimne? Na te i inne pytanie poszukam odpowiedzi w książce Tomasza Wujewskiego „Życie starożytnych posągów”. W najbliższy weekend poznam historię starożytnej rzeźby, od tych drewnianych, przez kamienne i metalowe aż po późnoantyczne kopie. Dowiem się, jakie stosowano techniki, ile kosztowało wykonanie posągu, ale także jakie nadprzyrodzone moce mogły się kryć za niepozornym wizerunkiem utrwalonym w przestrzennej formie.
Posągi w starożytności zajmowały bowiem szczególe miejsce i posiadać miały wręcz cechy istot żywych. Jak wypadnie rzeczywistość skonfrontowana z najbardziej niesamowitymi opowieściami i przypuszczeniami na temat antycznych rzeźb? Tego dowiem się już niedługo! A po więcej ciekawostek ze starożytności zapraszam na Ciekawostki Historyczne i Twoją Historię!
[kk]
Powiązane artykuły
komentarze [176]
Skończyłam Jeszcze w zielone gramy oraz Bajki, a zaczęłam Krew, może do rana skończę.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
I jakie refleksje po „Jeszcze w zielone gramy”?
Bardzo podoba mi się ten tytuł, pewnie dlatego, że w tle słyszę piosenkę Darii Zawiałow. 😉
W ten upalny weekend czytam Królowa pszczół a następnie Skryba ze Sieny.
Pozdrawiam zaczytanych😀📖
Po doskonałej, ale bardzo "bolącej" książce Lista nieobecności, żeby się trochę zrelaksować wróciłam o sagi o Wiedzminie :) Chrzest ognia
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Nie czytam w plenerze, nienawidzę lata i gorąca. I w sumie za bardzo chyba czasu by przez cały dzień czytać nie mam też.. Ale kończę gdy jest czas rano i wieczorem Historię szaleństwa w dobie klasycyzmu Foucaulta, które czytam od co najmniej miesiąca. Książka zaczynała się świetnie, druga część to piekło, a...
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej
W ten weekend skończyłam Ch. Harris - Gorzej niż martwy i zaczęłamI.Banach - Gdzie diabeł nie może tam trupa pośle, fajna seria z dużą dozą szaleństwa i humoru i kryminał również na dobrym poziomie.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Po rewelacyjnym 
Zwierz
zaczynam czytać
Nic o mnie nie wiesz
Piątkowo -sobotnio-niedzielne czytanie zaczęłam od "Diabelskiego układu" P.K.Farion, później podpisałam "Kontrakt na miłość" Sandi Lynn.Kolejna była "Ten którego pragnę" Kennedy Fox a dziś jestem w Rosemary Bleach z Abbi i "Nie pozwól mi odejść"....
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post