Kiedy zakaz wychodzenia z domu objął Polaków i dni spędzane w domu zaczęły się zlewać, zaczęłam więcej gotować. Tylko po to, aby urozmaicić sobie czas. Przyznam, że przed pandemią, w domu jadałam prawie wyłącznie w weekendy i to też rzadko. W trakcie tygodnia przeważnie obiad na mieście, lub zamawiany do biura, w weekendy wyjścia ze znajomymi na coś pysznego. Tych wyjść na jedzenie bardzo mi brakuje… 

Warto się zdrowo odżywiać, aby organizm był przygotowany na walkę z wszelkiego rodzaju wirusami. Warto też od czasu do czasu zamówić w ulubionych knajpach jedzenie na wynos, żeby było do czego wracać. Jednak warto też rozwinąć swoje kulinarne umiejętności i poszerzyć wiedzę o zdrowym odżywianiu. Dla mnie od kilku lat jedzenie oznacza brak mięsa i minimalizację produktów odzwierzęcych. Tym bardziej, jak na rynku pojawia się książka o tym co można włożyć zdrowego do michy, to na pewno przeczytam - ku inspiracji.

Kilka tygodni temu postanowiłam sobie odświeżyć przygody najsłynniejszego detektywa świata – Sherlocka Holmesa. Już zapomniałam, jaka to frajda wsłuchiwać się w opowiadania Watsona o najciekawszych sprawach ikonicznego łowcy złoczyńców. Książka za książką, audiobook za audiobookiem i niespodziewanie zostały mi ostatnie dwa tomy. Dlatego też najbliższy weekend spędzę na słuchaniu „Pożegnalnego ukłonu”.

Tym razem czeka na mnie 8 nowych spraw Sherlocka i, goszczący po raz kolejny we wspomnieniach Watsona, drugi wybitny umysł, starszy brat Sherlocka, Mycroft. Zbrodnie, porwania, gra szpiegów, ach, co to będzie za kryminalna uczta.

Równocześnie z wersją literacką odświeżam wersje filmowe (z Robertem Downeyem Jr.) i serialowe (z Benedictem Cumberbatchem). Polecam Wam serdecznie – Holmes stanowi doskonałe antidotum na czytelniczą niemoc.

Sprawdziłam ostatnio, z jakiego wydawnictwa mam najwięcej nieprzeczytanych książek. Okazało się, że mam spore zaległości, jeśli chodzi o Wydawnictwo Poznańskie. Dlatego od kilku dni sięgam po zaległe od nich pozycje. Po fenomenalnej „Bliźnie” z „Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich” zabrałam się za pozycję, która wyskakuje dosłownie na każdym kroku. „Wierzyliśmy jak nikt” króluje w książkowych socialach. Zdjęcia zapłakanych czytelników, to chyba najlepsza rekomendacja. Zdradzę, że na początku byłam nią trochę rozczarowana, ale po 150 stronach od tej książki nie można się oderwać. Dlatego w ten weekend zamierzam kontynuować swoją przygodę z prozą Makkai. A jeśli kogoś nie przekonują słowa pochwały z internetu, to tak tylko wspomnę, że ta książka to finalistka Nagrody Pulitzera i National Book Award. A to już mówi samo za siebie.

Najbliższy weekend zarezerwowałam sobie na lekturę książki „Płytkie groby na Syberii”. Są to naprawdę wstrząsające wspomnienia Michała Krupki, który był więźniem radzieckiego Gułagu w czasie II wojny światowej. Został on oskarżony o szpiegowanie na rzecz Niemiec i zesłany na daleką Syberię.Powieść jest zapisem morderczej drogi do łagru. Autor w przejmujący sposób opisał również system kar i tortur, którym byli poddawani niepokorni więźniowie. Ukazał w ten sposób bezduszność i okrucieństwo systemu totalitarnego, który za nic miał ludzkie życie. W dalszej części stajemy się świadkami brawurowej podróży więźnia z łagru Peczora do Afganistanu. „Płytkie groby na Syberii” to  niezwykła opowieść o woli przetrwania, pełna dramatycznych przeżyć i niebezpieczeństw. Najlepsza lekcja historii, której wymowa to „nigdy więcej wojny”.Myślę, ze losy Michała Krupki zasługują na spektakularną ekranizację, by ludzie nigdy nie zapomnieli o jednej z najczarniejszych kart w historii świata.Zapraszam do zapoznania się z artykułem, który powstał na bazie wspomnień Michała Krupki: „Ostrze sierpa odcięło głowę od wijącego się w konwulsjach ciała skazańca” – tak Rosjanie karali za próbę ucieczki z łagru” na Ciekawostkach Historycznych.

#czytamwdomu #kupujeksiazki

[kk]