Mojemu przedwiośniu towarzyszył stan przytłoczenia książkami. Piętrzyło się ich dookoła tyle, że zupełnie nie wiedziałam, po które sięgać i w jakiej kolejności. Zaczynałam czytać, odkładałam, zaczynałam, odkładałam i tak w kółko. W końcu powiedziałam stop i przerzuciłam się na seriale i kino. Potrzebowałam oddechu. I nagle, z nadejściem pierwszych dni wiosny, poczułam głód. Mój wzrok powoli padał na kolejne tytuły, umysł filtrował wiadomości o nowościach, przeczesywałam lubimyczytać.pl czytając kolejne opinie  – i już wiedziałam, że przerwa w czytaniu nie potrwa długo. Postanowiłam na chwilę cofnąć się do roku 2018 i wybrać bardzo wysoko ocenianą przez czytelników książkę (nota bene nominowaną w Plebiscycie Książka Roku 2018) – „Wielka samotność” Kristin Hannah. Ufam ocenom czytelników i użytkowników naszego serwisu, więc spodziewam się dobrej powieści, która rozbudzi we mnie wiosenną miłość do książek.

Ten weekend (i z pewnością kolejny) spędzę z pokaźną biografią jednego z największych umysłów XX wieku – Enrica Fermiego.

Jeśli zapytamy przypadkowych ludzi, jakich słynnych naukowców znają, w pierwszej kolejności usłyszymy: Einstein. Spodziewam się, że niektórzy wymienią też Hawkinga, Curie-Skłodowską i Darwina. Ale czy wśród wymienianych usłyszymy nazwisko Enrica Fermiego?

Był postacią nietuzinkową. Zainicjował proces reakcji łańcuchowej. Uczestniczył w projekcie Manhattan przy tworzeniu amerykańskiej broni jądrowej. Otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki. Na jego cześć nazwano cząstki (fermiony), jednostkę długości (fermi) i amerykański ośrodek badawczy (Fermilab). Ale co ważniejsze, był ostatnią osobą, która o fizyce wiedziała wszystko. Rozumiał mechanikę kwantową, choć jak powiedział kiedyś Richard Feynman: „Ktokolwiek mówi, że rozumie mechanikę kwantową ten albo kłamie, albo jest szalony”. Kim był Enrico Fermi? Czy zachwycę się nim tak, jak kiedyś zachwyciłam się Feynmanem? (Którego wtrącam w „Czytamy w weekend”, gdy tylko mogę – wybaczcie, ale ja naprawdę go uwielbiam!).

Jeszcze w szkole podstawowej usłyszałam, że fizyka jest bardzo trudna (!) i że kierunki ścisłe nie są dla dziewczynek (!). A potem poznałam wspaniałych popularyzatorów fizyki (zobaczcie choćby książki i wykłady Feynmana, Sagana, Micho Kaku, Hawkinga czy ostatnio popularnego Neila deGrasse’a Tysona) i okazało się, że w podstawówce jednak się nie znali, a fizyka czy matematyka są po prostu piękne. Mam nadzieję, że już w najbliższy weekend Fermi dołączy do grona moich ulubionych naukowców.

Wariat. Czubek. Świr. Takie synonimy – jak się zdążyłam przekonać, przeczytawszy kilka pierwszych rozdziałów „Pacjentki” – często pojawiają się w debiucie powieściowym Alexa Michaelidesa. Jego głównymi bohaterami są bowiem przebywająca w zakładzie dla psychicznie chorych Alicia oraz Theo – terapeuta, który sam niekiedy wątpi we własne zdrowe zmysły. Skąd bierze się szaleństwo? Czy winni temu są nie dość otaczający nas opieką i miłością rodzice? A może każdy ma w sobie ziarenko obłąkania i od warunków, w jakich spędzamy dorosłe życie, zależy, czy nie dojdzie do żadnego „wypadku”, jak stało się w przypadku Alicii? To, co wiem z pewnością, to że „Pacjentka” skutecznie wciąga w mroczny świat szpitala psychiatrycznego, zagadek z przeszłości i tajemnicy morderstwa. Psychologiczny thriller roku? Sprawdzę w weekend!