Czy charakter Leonie Swann bliższy jest charakterowi owiec czy raczej wilków ? Anteeekg

Bliżej mi do owiec! Bez dwóch zdań! Choć czasem bardzo chciałabym odkryć w sobie wilka... Zielone pastwisko, książka i strumyk – to mi wystarczy do szczęścia. Z tego wniosek, że muszę być owcą, choć (mam nadzieję) czasem dość odważną.

W Pani książkach jest dużo zwierząt. Woli Pani ich towarzystwo niż ludzi? Natka

Uważam je za dobrych towarzyszy. Są nam na tyle bliskie, by wzbudzać zainteresowanie, a równocześnie różnią się od nas na tyle, że wydają się tajemnicze i intrygujące. Wiele można się nauczyć, obserwując zwierzęta. Podoba mi się ich urok i piękno; to, jak swobodnie czują się w swojej skórze. Nie zmienia to jednak faktu, że lubię spędzać czas z moimi bliźnimi. Nie zapominajmy, że właśnie dla nich – ludzi – piszę.

Czy owce jeszcze przemówią czy to już raczej koniec ich przygód? Degamisz

Nigdy się nie zarzekam. W tym momencie nie planuję kolejnej opowieści o owcach, ale być może wrócę do nich, jeśli znajdę nowe podejście do tematu. Nie chcę w kółko robić tego samego: owce-detektywi rozwiązują kolejną zagadkę itp. Muszę odkryć w tym wątku coś świeżego i ekscytującego, co mnie zainteresuje.

Czy któraś z owiec pasuje do Pani osobowości, a może wszystkie są jej częścią? Shimik

Każda ma w sobie coś ze mnie, choć nigdy nie będę tak bystra jak panna Maple ani dzielna jak Otello. Myślę, że więcej łączy mnie z Zorą niż z Heide, z Zimowym Jagnięciem niż z Chmurką (choć ja też potrafię być przytulna). Obawiam się też, że można też dostrzec mnie w jednym czy drugim baranie.

W "Sprawiedliwości owiec" znajdujemy cytat: Lepiej jest rzucać cień, niż w cieniu stać. Częściej Pani rzuca cień czy w nim stoi? Jolanta

To zależy od tego, jak mocno świeci słońce! Myślę, że najlepiej posiąść obie umiejętności.

Książka do której Pani często wraca to... Jolanta

Zawsze wracam do Szekspira. Od niego można się nauczyć wszystkiego o pisaniu.

Dlaczego miejsce fabuły osadziła Pani najpierw w Irlandii, a potem we Francji. Zna je Pani ze słyszenia, czy kiedyś tam była, miała okazję przyjrzeć się różnym gatunkom zwierząt i ich obyczajom? Pat

Podróżowałam po obu krajach i mieszkałam w nich. Wybrałam je, ponieważ uznałam, że ich atmosfera stanowi idealne tło moich powieści: pogodna, choć nieco klaustrofobiczna irlandzka wieś pasowała do kryminału, a tajemniczy, niepokojący francuski zamek do thrillera.

Skąd zamiłowanie do starych zamków obciążonych jakimiś niesamowitymi historiami? Czy była Pani w tego typu zamku? Co to był za zamek i co Pani z tej wyprawy zapamiętała? Pat

Lubię stare budynki – ich atmosferę; to jak pobudzają wyobraźnię. Wystarczy uważniej się przyjrzeć, a historie same przychodzą do głowy. Poza tym przepadam za powieściami gotyckimi, a w nich zawsze muszą się pojawić mroczne ruiny!

Czy ma Pani ulubioną bajkę z dzieciństwa? Jeśli tak, jaką? megami

To właściwie nie bajka, ale jedna z pierwszych książek czytanych świadomie. Mam na myśli „Latte Igel” (Jeż Latte) fińskiego autora, Sebastiana Lybecka. Po raz pierwszy zrozumiałam wtedy, jak powinna wyglądać powieść. Było tam wszystko: przygoda, tajemnica, czary, przyjaźń – i oczywiście jeże!

Jaką książkę obecnie Pani czyta lub ostatnio skończyła i co Pani o niej myśli? AnnaP

Właśnie mam na tapecie „Lokatorkę Wildfell Hall”, bo przepadam za siostrami Brontë, a to jedna z nielicznych ich powieści, których jeszcze nie znam. No i dlatego, że są tam obowiązkowe rezydencje na odludziu i wrzosowiska, na których hula wiatr.

Nagrody za najciekawsze pytania otrzymują: Natka, Shimik, AnnaP.

Nagrodę ufundowało Wydawnictwo Prószyński i S-ka.