[Opis wydawcy] Posy Montague wkrótce skończy siedemdziesiąt lat. Wciąż mieszka w rodzinnym domu w Suffolk, gdzie spędziła idylliczne dzieciństwo, łapiąc motyle z ukochanym ojcem, i gdzie wychowała własne dzieci. Choć z posiadłością wiążą ją cenne wspomnienia, a ogród, który sama założyła i o który dbała przez ćwierć wieku, rozkwita jak nigdy dotąd, Posy wie, że będzie musiała podjąć trudną decyzję i sprzedać podupadające domostwo.

Freddie, jej pierwsza miłość, mężczyzna, który pięćdziesiąt lat temu złamał jej serce i porzucił, wyłania się z przeszłości niczym duch. Posy nie jest gotowa na kontakt z dawnym ukochanym i nie potrafi mu zaufać. Wkrótce okaże się, że Freddie i jej rodzinny dom skrywają mroczną tajemnicę…

Olivia Riley: Duża część akcji „Pokoju motyli” toczy się w Southwold w hrab­stwie Suffolk. Dlaczego wybrałaś właśnie to miejsce?

Zawsze uwielbiałam Southwold. Często spędzałam tam lato z dziećmi, łowiąc kraby i spacerując. To piękne okoli­ce z charakterystycznymi domkami przy plaży i fascynującą historią. Starając się ją poznać, przesłuchiwałam nagrania rozmów z ludźmi, którzy mieszkali tam w czasach drugiej wojny światowej. Chciałam się do­wiedzieć, w jakim stopniu to idylliczne miejsce zostało naznaczone przez wojnę.

Towarzyszymy Posy od czasów dzieciństwa po jej późne lata. O którym okresie życia bohaterki pisało ci się najprzyjemniej?

Cudownie było pisać o każdym etapie. Zaczęłam od czasów, kiedy ma sześćdziesiąt dziewięć lat, a potem wróciłam do jej dzieciństwa. Starałam się, by nawet starsza Posy zachowała swoją dziecięcą niewinność i fascynację przyrodą. Może w sposób najbardziej naturalny mówiłam głosem ośmiolatki, o wiele zbyt dojrzałej jak na swój wiek, zdziwionej tym, co robią otaczający ją dorośli, dziewczynki spragnionej piękna i ciepłych uczuć.

Freddie i Posy niegdyś bardzo się kochali, teraz wracają do siebie po latach. Czy wierzysz, że każdemu jest przeznaczona jedna jedyna osoba?

Zdecydowanie wierzę w prawdziwą miłość, choć myślę, że dla każ­dego może być więcej takich „jednych jedynych”. Ogromną rolę odgrywa czas. Można spotkać swoją idealną połowę w kompletnie nieodpowied­niej chwili życia. W przypadku Posy spotkanie z Freddiem w starszym wieku to szczęśliwy zbieg okoliczności. Na tym etapie mogła już poradzić sobie z prawdą, która przesądziła o ich rozstaniu przed laty.

Uprawa ogrodu i praca Posy w Kew Gardens należą do głównych wątków historii…

Uwielbiam ogrody! Są kwintesencją brytyjskiego stylu życia. Pisa­łam już wcześniej o wspaniałych angielskich ogrodach Beatrix Potter i Vity Sackville-West w „Siostrze cienia”. Choć przyznam, że nie mam takiej ręki do roślin, jak bym chciała, i jestem bardzo wdzięczna wszyst­kim, którzy pomogli mi w zgłębianiu tajników pielęgnacji ogrodu. Już jako dziecko często odwiedzałam Kew Gardens. Łatwo zapomina się o pracy naukowej, która kryje się za tym, co tam widzimy. Ekipa Kew z poświęceniem kataloguje florę całego świata, dba o to, by zachować jej gatunki dla przyszłych pokoleń, i szerzy wie­dzę o świecie roślin. To miejsce pracy było wręcz stworzone dla Posy.

Co dla ciebie znaczy rodzina i w jaki sposób wpłynęło to na pisanie „Pokoju motyli”?

W obecnych czasach wyrośliśmy już z pomysłu, że jedynie rodzi­ny tradycyjne są prawdziwe. Rodziny patchworkowe nie są dziś niczym niezwykłym. Już wcześniej pisałam o nietypowych układach ro­dzinnych. Zwłaszcza w cyklu „Siedem sióstr”, w którym tajemniczy mi­liarder adoptuje sześć dziewczynek z różnych stron świata, by stwo­rzyć kochającą się rodzinę. Według mnie rodziny nie buduje związek krwi, ale miłość.

Czy pisanie „Pokoju motyli” różniło się od pracy nad innymi twoimi książkami?

W 2018 roku, kiedy skończyłam „Sio­strę księżyca”, postanowiłam wrócić do starego rękopisu, który od dziesięciu lat leżał w szufladzie biurka. Początkowo myślałam, że będzie to lekki projekt na lato, coś, co pomoże mi się oderwać od bardziej wymagającej pracy nad cy­klem „Siedmiu sióstr”. Jednak w miarę zagłębiania się w powieść, która początkowo nosiła tytuł „Rusałka admirał”, zaczęłam wszystko pisać od nowa. Uświadomiłam sobie, że od czasu powstania wstępnej wersji dojrzałam jako pisarka. Dzięki temu moi bohaterowie zyskali głębię, a ich charaktery są bardziej złożone.

Co przede wszystkim chciałaś przekazać czytelnikom w „Po­koju motyli”?

Że miłość może przyjść o każdej porze życia i że dom to nie tylko miej­sce, ale rodzina i ludzie, którzy są nam bliscy.

Na jakim etapie jest twoja praca nad cyklem „Siedem sióstr”?

Właśnie skoń­czyłam tom szósty, „Siostrę słońca”, który opowiada historię najmłod­szej z sióstr, Elektry. To dziewczyna bardzo inna od Tiggy z „Siostry księżyca”. Do tej książki musiałam poznać realia Kenii, dowiedzieć się jak najwięcej o owianej ponurą sławą Wesołej Dolinie i o dumnej ko­czowniczej społeczności Masajów. Elektra jest słynną modelką z No­wego Jorku. Wydawałoby się, że ma wszystko, ale pozory mylą – jej krucha równowaga psychiczna zostaje mocno zachwiana po stracie ojca, Pa Salta. Przez swoją babkę Elektra dowiaduje się o Celii Huntley-Washington z Nowego Jorku, która jako młoda kobieta przybyła do Kenii w 1939 roku, kiedy świat stał u progu wielkiej wojny.

„Siostra słońca” trafi w ręce polskich czytelniczek w kwietniu 2020 roku.