Na Facebooku została też opublikowana krótka wiadomość od córki poetki: Mama odeszła wczoraj. We śnie i z uśmiechem na twarzy. Odeszła spokojnie i godnie, tak jak żyła. Jesteśmy w szoku, zapłakani i zdruzgotani. Jednocześnie cieszymy się, że cały, jak się okazuje, ostatni rok Mamy życia, byliśmy blisko, razem. To wielka rzecz po tylu latach krótkich wizyt w kraju albo Mamy krótkich wizyt u nas. Planujemy obchody żałobne tu w Pensylwanii, a następnie, kiedy odzyskamy siły, w Warszawie.

Julia Hartwig urodziła się 14 sierpnia 1921 roku w Lublinie. Swój pierwszy wiersz opublikowała w 1936 roku, na łamach szkolnej gazetki "W słońce". W czasie II wojny światowej działała w AK. Była studentką Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego, UW oraz KUL - studiowała polonistykę i romanistykę.
Była autorką słuchowisk radiowych, reportaży, bajek dla dzieci, tomików poezji i esejów.
Tłumaczyła na jezyk polski dzieł wielu autorów francuskich. m.in. Denisa Diderota, Guillaume'a Apollinaire'a i Eugène'a Delacroix.

Hartwig działała w opozycji. W styczniu 1976 roku należała do sygnatariuszy „Memoriału 101”, wyrażającego protest przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji PRL. W latach 1986–1991 była związana z NSZZ „Solidarność”.

W 1997 roku została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2014 X Zjazd Stowarzyszenia Pisarzy Polskich wybrał ją na honorowego Prezesa Stowarzyszenia. Dwukrotnie otrzymała najwyższe odznaczenie nadawane przez rząd francuski - order Legii Honorowej: w 2008 roku w randze kawalera, w 2016 roku w randze oficera. W 2013 roku w XII edycji Nagrody Norwida otrzymała nagrodę „Dzieło życia” za całokształt twórczości. W 2014 otrzymała Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej za książkę "Zapisane". W 2015 Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu przyznał jej tytuł doktora honoris causa. Byłą czterokrotnie nominowana do Nagrody Literackiej Nike.

Poetka zostawiła po sobie kilkadziesiąt tomików poezji, zbiory esejów i felietonów. Ostatni tomik, zatytułowany Spojrzenie ukazał się w 2016 roku nakładem Wydawnictwa A5. Zbiór przyniósł trzydzieści wierszy. Inaczej niż kiedyś u Julii Hartwig, refleksja zdecydowanie przeważała nad zapisem realności, a świat wewnętrzny nad tym, co materialne. Człowiek, który mówi do nas spośród linii tych utworów żyje w bardzo późnym już czasie, gdy „z dnia na dzień dzień staje się krótszy”, w narastającym cieniu śmierci, przywołuje ton pożegnania, odchodzenia, ciszy, gdy często pojawiają się wyznania: „milczeć pragnę / usnąć pragnę”; „przywołać / strażnika nocy / który weźmie mnie / w opiekę”.