Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Martensia
Dusia159
ktrzn
Wiewióra
Kaja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Martensia
Dusia159
ktrzn
Wiewióra
Kaja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wszyscy od zawsze postrzegali mnie jako chłodną i zdystansowaną osobę, uważałam to za jeden z moich wielu atutów. Kiedy koleżanki popadały w swoje pierwsze zauroczenia, patrzyłam na nie z politowaniem. W gimnazjum dziewczyny z klasy często zwierzały mi się ze swoich „miłostek”, ponieważ wiedziały, że zachowam to dla siebie – w końcu niewiele mnie obchodziły te ich historie – oraz miały pewność, że nie wykorzystam tego co mówią, by odbić im ich „ukochanego”. Nie mogłam się nadziwić ich głupotą, ale te, bądź co bądź subiektywne, spostrzeżenia zachowywałam dla siebie. Czasem śmiały się pod nosem, mówiąc, że prędzej czy później i tak trafi mnie strzała Amora. Niestety, miały rację. Od drugiej liceum zaczęliśmy uczęszczać na fakultety. Zajęcia były łączone z innymi klasami. Nie znałam go wcześniej, może kilka razy minęliśmy się na korytarzu, ale nawet nie zapamiętałam jego twarzy. Był ode mnie niższy, całkiem sporo. Nie wyróżniał się z tłumu, jego włosy miały typowo mysi kolor, grzywka opadała mu lekko na oczy. Nie był przebojowy, nie grał w żadnym zespole, ani nie brał udziału w apelach. Zupełnie normalny człowiek, od którego jakaś irracjonalna siła nie pozwała mi odwrócić wzroku na każdej wspólnej lekcji. Tak na razie wygląda historia mojej pierwszej miłości, która przytrafiła mi się niedawno. Kto wie, może coś z tego wyjdzie?

Wszyscy od zawsze postrzegali mnie jako chłodną i zdystansowaną osobę, uważałam to za jeden z moich wielu atutów. Kiedy koleżanki popadały w swoje pierwsze zauroczenia, patrzyłam na nie z politowaniem. W gimnazjum dziewczyny z klasy często zwierzały mi się ze swoich „miłostek”, ponieważ wiedziały, że zachowam to dla siebie – w końcu niewiele mnie obchodziły te ich historie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wiem czemu, ale chłopcy z podstawówki w ogóle mnie nie interesowali. Wręcz pałałam do nich nienawiścią. Dziwiłam się starszym koleżankom jak w ogóle można chodzić z kimś za rączkę, już nie wspomnę o całowaniu. Aż pewnego dnia wychowawczyni przedstawiła nam nowego nauczyciela od techniki - pana Jacka. Zawsze miał na sobie sportowy t-shirt, był mniej więcej w wieku mojego starszego brata i nosił okulary. Przez to wydawał mi się bardzo mądry. Pamiętam do tej pory, że byłam wpatrzona w niego jak w obrazek. Wszystkie zadania wykonywałam celująco, a na lekcje z nim biegłam jak na skrzydłach. Pewnego razu dopadła mnie grypa. W szkole nie było mnie z dwa tygodnie. Byłam wściekła, że przegapię tyle lekcji techniki. Gdy już wyzdrowiałam, byłam podekscytowana powrotem. Cały dzień czekałam na ostatnią lekcję z panem Jackiem. Jednak gdy ten wszedł do klasy, strasznie się zawiodłam. Pan Jacek w ogóle nie przypominał siebie. Dla mnie zrobił się po prostu brzydki. A dlaczego? Wszystko za sprawą brody, która urosła mu chyba z pół metra przez ostatnie dwa tygodnie. No i na dodatek nie miał okularów. Już nie był wcale taki mądry. Fe! Z miejsca się "odkochałam", stwierdziłam, że chłopcy kłamią i udają i w ogóle są niegrzeczni. Takie historie tylko w czwartej klasie podstawówki ;) (A do chłopców w okularach mam słabość do dziś :)

Nie wiem czemu, ale chłopcy z podstawówki w ogóle mnie nie interesowali. Wręcz pałałam do nich nienawiścią. Dziwiłam się starszym koleżankom jak w ogóle można chodzić z kimś za rączkę, już nie wspomnę o całowaniu. Aż pewnego dnia wychowawczyni przedstawiła nam nowego nauczyciela od techniki - pana Jacka. Zawsze miał na sobie sportowy t-shirt, był mniej więcej w wieku mojego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mnie i moja pierwsza miłość dzieliło w linii prostej 70km. Co zabawne poznaliśmy się w szkole mimo że uczęszczaliśmy do tych placówek w innych miastach.
W przerwie między lekcjami moja przyjaciółka poprosiła żebym wytłumaczyła coś jej kuzynowi przez telefon. Miał bardzo przyjemny głos, a że kojarzyłam go z opowieści przyjaciółki zaprosiłam go na Facebooku i wszystko się zaczęło. Dużo pisaliśmy i szybko okazało się że mamy podobny światopogląd i sporo wspólnych cech charakteru. Zanim zobaczyłam go na własne oczy pisaliśmy codziennie przez prawie 3 miesiące.
Kiedy nadeszły wakacje, a Kacper przyjechał spędzić ich część w domu kuzynki spotkaliśmy się "w realu". Zaiskrzyło między nami i już tydzień po jego przyjeździe zostaliśmy parą.

Mnie i moja pierwsza miłość dzieliło w linii prostej 70km. Co zabawne poznaliśmy się w szkole mimo że uczęszczaliśmy do tych placówek w innych miastach.
W przerwie między lekcjami moja przyjaciółka poprosiła żebym wytłumaczyła coś jej kuzynowi przez telefon. Miał bardzo przyjemny głos, a że kojarzyłam go z opowieści przyjaciółki zaprosiłam go na Facebooku i wszystko się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam jak w zerówce spodobał mi się Damian, nie tylko ja byłam nim zainteresowana, obok niego zawsze był wianuszek dziewczyn. Siedziałam naprzeciwko niego w klasie, a w zabawach zawsze się gdzieś obok kręciłam. Pewnego dnia napisałam do niego list miłosny i włożyłam mu do plecaka. Niestety odpowiedzi nie dostałam, a później dowiedziałam się jakoś że Damian to mój kuzyn. Koleżanki do teraz pamiętają jak później mówiłam że wyszłabym za Damiana za mąż, ale nie mogę, ponieważ jest moim kuzynem. Teraz patrząc wstecz to dziwie się że miałam tyle odwagi żeby napisać do niego ten list, biorąc pod uwagę moją nieśmiałość. Z Damianem nadal się kolegujemy i utrzymujemy kontakt. Dobrze jest mieć takie wspomnienie, nawet jeśli z tej "miłości" nic nie wyszło.

Pamiętam jak w zerówce spodobał mi się Damian, nie tylko ja byłam nim zainteresowana, obok niego zawsze był wianuszek dziewczyn. Siedziałam naprzeciwko niego w klasie, a w zabawach zawsze się gdzieś obok kręciłam. Pewnego dnia napisałam do niego list miłosny i włożyłam mu do plecaka. Niestety odpowiedzi nie dostałam, a później dowiedziałam się jakoś że Damian to mój kuzyn....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Andrzejki. Jeden z tych dni w roku kiedy przedszkole do którego uczęszczałam zmieniało się w najprawdziwszą z prawdziwych salę dyskotekową.
I właśnie tego dnia stało się coś czego mała ja nie przewidziałam. Chłopiec, w którym się skrycie podkochiwałam, poprosił mnie do tańca. Jako że najprawdopodobniej już wtedy zdawałam sobie sprawę z mankamentu jakim jest brak wykrywalnych u mnie jakichkolwiek umiejętności tanecznych (no dobra, nie mam zielonego pojęcia czemu to zrobiłam), ogłosiłam odwrót. Uciekłam, ale nie daleko. Skończyło się tak, że chłopiec poskarżył się przedszkolance i musiałam z nim zatańczyć. Samego tańca nie pamiętam, co każe mi zakładać, że chociaż mi się nie udało to "romantyczny" klimat gdzieś uciekł, pewnie biegał szybciej niż ja.

Andrzejki. Jeden z tych dni w roku kiedy przedszkole do którego uczęszczałam zmieniało się w najprawdziwszą z prawdziwych salę dyskotekową.
I właśnie tego dnia stało się coś czego mała ja nie przewidziałam. Chłopiec, w którym się skrycie podkochiwałam, poprosił mnie do tańca. Jako że najprawdopodobniej już wtedy zdawałam sobie sprawę z mankamentu jakim jest brak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To była miłość na zabój. Od pierwszego wejrzenia. Do pierwszego ugryzienia.

Miał na imię Kamil. Trafiliśmy do tej samej klasy w podstawówce. I moi i jego rodzice zapisali nas na zajęcia z tańca towarzyskiego prowadzone w szkole. A że byliśmy podobnego wzrostu to trafiliśmy do jednej pary, i tak to się zaczęło. Nieśmiałe uśmiechy, docinki, dawanie cukierków. Dedykowaliśmy sobie wszystkie prace na plastyce. Bawiliśmy się razem na podwórku. Na jasełkach to ja grałam Śmierć, która przyszła odebrać życie Heroda – Kamila. Kiedyś nawet pani posadziła nas razem w ławce na jakiś czas. A na zielonej szkole siedzieliśmy razem przy stoliku. I nawet przyszedł na moje urodziny!

Ale niestety, wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć. Pewnego pięknego, słonecznego dnia, po zajęciach plastycznych, nasze prace malowane farbkami suszyły się na podłodze na końcu klasy. Malowaliśmy martwą naturę, jakieś kwiatki. Pokazałam Kamilowi moją pracę i powiedziałam, że to dla niego. A on… tak po prostu, bezceremonialnie i z całym dziecięcym okrucieństwem ją wyśmiał. To był koniec naszej miłości. W akcie zemsty pod koniec następnych zajęć, niewiele myśląc, wzięłam jego rękę i ugryzłam najmocniej jak umiałam. A umiałam całkiem mocno, przez następne kilka lat na jego ręce malował się powoli blednący ślad. Co dziwne, Kamil nie obraził się na mnie, wręcz przeciwnie – zostaliśmy dobrymi znajomymi i nawet poszliśmy razem do gimnazjum. Ale tego ugryzienia to chyba nigdy mi nie zapomniał.

To była miłość na zabój. Od pierwszego wejrzenia. Do pierwszego ugryzienia.

Miał na imię Kamil. Trafiliśmy do tej samej klasy w podstawówce. I moi i jego rodzice zapisali nas na zajęcia z tańca towarzyskiego prowadzone w szkole. A że byliśmy podobnego wzrostu to trafiliśmy do jednej pary, i tak to się zaczęło. Nieśmiałe uśmiechy, docinki, dawanie cukierków. Dedykowaliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każda historia miłosna jest wyjątkowa. Zwłaszcza, kiedy to jest te pierwsze młodzieńcze uczucie, które nawet nocami nie daje Ci zapomnieć o swojej sympatii.
Pamiętam jak dziś, jak rozzłoszczona byłam, kiedy to wychowawczyni w szóstej klasie kazała mi przesiąść się i na lekcjach siedzieć już z Jackiem, a nie z Marzeną. Bo po co? Jednak Jacek okazał się być miłym chłopcem. Dobrze nam się współpracowało, dogadywaliśmy się dobrze, naprawdę. Nawet nie zauważyłam, że to, co do niego czuję, nie jest już czysta relacja koleżanki i kolegi, a moje serce zaczęło bić nieco szybciej na jego widok. To, stało się tak szybko. Szybkie muśnięcia dłoni, pamiętam jak na mnie patrzył, gdy pewnego dnia pękła mi gumka do włosów. Długo nie spuszczał ze mnie wzroku.
Później byliśmy w tej samej klasie w gimnazjum. Pamiętam, jak często na niego spoglądałam. Niesamowicie się peszyłam, bo często napotykałam też jego wzrok. A głębokie spojrzenia, jakie rzucał mi w pozornie błahej sytuacji jak pożyczenie kartki z bloku. A gdy śpiewałam, on tak na mnie patrzył, jak gdybym była kimś wyjątkowym. Śnił mi się nawet nocami. Byłam beznadziejnie zakochana. N
niezmiernie zabolał mnie później fakt, że ma dziewczynę... Nie byli ze sobą długo. Ja i Jacek nigdy nie byliśmy parą. A szkoda. Spoglądałam na niego przez trzy lata trwania gimnazjum. Co było zarazem bolesne i szczęśliwe. Moja miłostka nie zakończyła się 'happy endem'.
"Love make us such fools".

Każda historia miłosna jest wyjątkowa. Zwłaszcza, kiedy to jest te pierwsze młodzieńcze uczucie, które nawet nocami nie daje Ci zapomnieć o swojej sympatii.
Pamiętam jak dziś, jak rozzłoszczona byłam, kiedy to wychowawczyni w szóstej klasie kazała mi przesiąść się i na lekcjach siedzieć już z Jackiem, a nie z Marzeną. Bo po co? Jednak Jacek okazał się być miłym chłopcem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szkoda, że pierwsza miłość przychodzi zazwyczaj gdy nie jesteśmy na nią jeszcze gotowi. Jest przecież taka wyjątkowa a co nastolatek może wiedzieć o miłości? Do mnie ta miłość przyszła niespodziewanie w pierwszej klasie gimnazjum. Od razu Cię ostrzegę czytelniku - ta historia nie zakończy się happyendem, nie będzie w niej ani grama szczęścia chociaż wszystko by na to wskazywało. Bądźcie przygotowani - bywa taka miłość, która tylko łamie serce i pozostawia nas z otwartymi ranami. Ja - zakochana po uszy nastolatka, bojąca się uczuć. On - zakochany chłopak, gotowy złożyć mi u stóp cały świat. Gdzieś po drodze się minęliśmy. Czego zabrakło skoro wydaje się, że mieliśmy wszystko? Może czasu, może szczęścia, może siły do walki a może właśnie tej chemii, którą przez chwilę się zachłysnęliśmy a potem wszystko zaczęło się sypać jak domek z kart bo żadne z nas nie miało odwagi walczyć o tę miłość. Gdybyśmy wtedy postawili wszystko na jedną kartę i otwarcie porozmawiali to być może do dziś bylibyśmy najszczęśliwszymi ludźmi na tej kuli ziemskiej, bo razem nic nie byłoby w stanie nas zniszczyć. Ale... przeznaczenia nie oszukasz :)

Szkoda, że pierwsza miłość przychodzi zazwyczaj gdy nie jesteśmy na nią jeszcze gotowi. Jest przecież taka wyjątkowa a co nastolatek może wiedzieć o miłości? Do mnie ta miłość przyszła niespodziewanie w pierwszej klasie gimnazjum. Od razu Cię ostrzegę czytelniku - ta historia nie zakończy się happyendem, nie będzie w niej ani grama szczęścia chociaż wszystko by na to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po skończeniu I gimnazjum wiele osób z mojej szkoły wyjechała na kolonie nad morze. Wśród nich był również chłopak, który od kilku miesięcy dawał mi znać, że się mu podobam. Zaczęło się od kartki na walentynki, później tulipany na dzień kobiet, dostałam nawet bombonierkę na imieniny chociaż wcale ich nie obchodzę. Podczas szkolnych wycieczek autobusowych Kuba zawsze próbował usiąść obok mnie, niestety zawsze uprzedzała go któraś z moich koleżanek. Dziewczyny śmiały się z jego uczyć do mnie przez co nie miałam odwagi się z nim umówić. Ania zawsze komentowała jego nieidealne zęby, a Ela brak zamiłowania do sportu. Próbowały sprawić bym straciła nim zainteresowanie. Przez słuchanie ich rad i brak działania mało brakowało, a to Kuba straciłby zainteresowanie mną. Razem z nami nad morze wybrały się dziewczyny z sąsiedniej szkoły. Jednej z nich mój adorator bardzo się spodobał. Już od pierwszego dnia blondwłosa Patrycja robiła do niego słodkie oczka. Patrząc jak siedzą razem na plaży, z minuty na minutę robiłam się coraz bardziej zazdrosna i w chwili gdy ta nikczemnica zaczęła poprawiać fryzurę mojego ukochanego wstałam i podbiegłam do nich. Zaproponowałam Kubie wyjście na gofry po czym chwyciłam go za rękę. Zaskoczony tym zachowaniem chłopak bez słowa udał się ze mną. Przez całą drogę nie puściłam jego dłoni, a pod budką z jedzeniem odwróciłam się i spojrzałam mu głęboko w oczy. Wtedy zrozumiał, że wcale nie miałam ochoty na gofry.

Po skończeniu I gimnazjum wiele osób z mojej szkoły wyjechała na kolonie nad morze. Wśród nich był również chłopak, który od kilku miesięcy dawał mi znać, że się mu podobam. Zaczęło się od kartki na walentynki, później tulipany na dzień kobiet, dostałam nawet bombonierkę na imieniny chociaż wcale ich nie obchodzę. Podczas szkolnych wycieczek autobusowych Kuba zawsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej