W archiwum Muzeum Literackiego im. Józefa Czechowicza w Lublinie znaleziono jeden rękopis i dwa maszynopisy. Leżały w nim od ponad 70 lat – od czasów, kiedy zostały tam przekazane przez Kazimierza Jaworskiego, twórcę przedwojennego czasopisma literackiego „Kamena”. Wiersze odnalazły się w czasie inwentaryzacji. Prawdopodobnie nigdy nie były publikowane.

„Wrzesień 1939” napisany jest ręcznie. Ma cztery strofy. Nie ma na nim prawie żadnych poprawek. „Kształt czasu” jest krótszy i napisany jeszcze oszczędniej. „Świt” to maszynopis datowany na rok 1945, w lewym górnym rogu noszący podpis: Tadeusz Różewicz.

Po przejrzeniu pierwszych tomików poety pracownicy muzeum stwierdzili, że znalezione przez nich utwory nie były nigdy wcześniej drukowane.

Tadeusz Różewicz (1921 – 2014) był poetą, dramaturgiem i scenarzystą. Debiutował trzykrotnie – przed wojną w pismach literackich, w czasie wojny tekstami leśnymi i po wojnie. Trzeci debiut to jedyny, który poznał Julian Przyboś, mistrz Różewicza. Nazwał go rewolucyjnym. Według niego Różewicz był poetą, który jak Minerwa z głowy Jowisza wyskakuje zupełnie zbrojny. Tomy poetyckie Niepokój (1947) i Czerwona rękawiczka (1948) wywołały szok ówczesnej poezji. Leopold Staff korzystał z nich przy pisaniu swych ostatnich wierszy.