José Manuel Caballero Bonald urodził się w 1926 roku w Jerez de la Frontera, na południu Hiszpanii. Studiował w Sewilli i Kadyksie, by później wyjechać do Bogoty. W stolicy Kolumbii przez wiele lat wykładał na tamtejszym uniwersytecie. Zadebiutował w 1952 roku tomikiem poezji „Las adivinaciones”. W styczniu 2012 roku opublikował poetycką autobiografię Entreguerras, po czym oświadczył, że to prawdopodobnie ostatnia rzecz, którą napisał. Twórczość należącego do pokolenia lat 50. pisarza można scharakteryzować jako barokową, cechującą się dużą dbałość o język. Twórczość Caballero Bonalda nie jest znana w Polsce. Tłumaczenia wybranych wierszy ukazały się jedynie w „Literaturze na świecie”.

Gdy z wiadomością o przyznaniu nagrody zadzwonił do Bonalda minister kultury i sportu, pisarz tak opisał swoją osobę: „Jestem z tych pisarzy nieposłusznych, z tych wywodzących się od Góngory, którzy lubią występować przeciwko tradycji. Nie jestem spadkobiercą literatury powojennej, realistycznej. Czuję się bardziej związany z pisarzami latynoamerykańskimi, takimi jak Lezama Lima, Rulfo, Carpentier”.

Innymi faworytami typowanymi do nagrody byli Juan Goytisolo, autor powieści Makbara czy Znaki tożsamości, a także Eduardo Mendoza i Elena Poniatowska.

Nagroda Cervantesa jest przyznawana od 1976 r. pisarzom tworzącym w języku hiszpańskim. To najbardziej prestiżowe wyróżnienie literackie w kręgu iberyjskim. Laureat ogłaszany jest zawsze pod koniec roku, a nagroda w wysokości 125 tysięcy euro wręczana jest przez króla Hiszpanii 23 kwietnia w Alcalá de Henares, mieście rodzinnym Cervantesa.